Rozdział 9 :Wyznanie Nefertari

Od razu po lekcjach zarządziliśmy spotkanie. Ponieważ wszędzie kręcili się uczniowie tak, jak my wracający ze szkoły, niemożliwe było przedostanie się do kryjówki Zakonu. Musieliśmy więc naradzać się w sypialni Dimitriego i Tristiana. Był to nieduży pokój, znajdujący na trzecim piętrze Domu Historii, na poddaszu konkretniej mówić. Spodziewałam totalnego bałaganu, jak to na pokój chłopców przystało, ale ku mojemu zdziwieniu było tu naprawdę czysto. Ściany ktoś pomalował na ciemno zielony, natomiast podłogę pokrywały dębowe deski. Pod ukośnym sufitem ustawione zostały dwa łóżka. Na jednym pościel była szmaragdowo zielona, a na drugim czarna. Oba okryte były takimi samymi purpurowymi kapami. Między jednym a drugim znajdował się drewniany stolik, na którym stał magnetofon, a tuż obok stojak na płyty. W repertuarze chłopców królowali Bon Jovi, Nirvana i Metallica. Duże okno znajdujące się na ukośnym suficie było zasłonięte czarną zasłoną, gdyż mieszkający tu krwiopijcy raczej średnio lubili słoneczne światło. Co prawda nie stawali przez nie w płomieniach tak, jak na filmach, ale promienie bardzo ich drażniły. W rogu pokoju stał niski, ale bardzo szeroki regał na książki, na którym można było znaleźć między innymi Władcę Pierścieni, Wichrowe Wzgórza, Antygonę, Iliadę, Odyseję, Zbrodnię i karę, Przygody Sherlocka Holmesa, a także starego, poczciwego Draculę . Nie było tutaj miejsca dla nowoczesnych pozycji takich jak Harry Potter. W dwóch przeciwnych końcach pokoju ustawiono biurka, na których w przeciwieństwie do mojego, nie zalegały sterty porozrzucanych papierów i góry zeszytów. Wręcz przeciwnie. Znajdowały się tam tylko laptop, lampka i przybornik. W całym pomieszczenie nie było ani żadnych plakatów, ani proporczyków ulubionych drużyn baseballowych zwłaszcza, że z tego co wiem, Dimitriemu tyle lat życia nie starczyło, by zrozumieć jego zasady. 

- A więc? Od czego zaczynamy i ile nam zajmie te zbawianie świata, bo umówiłam się dziś wieczorem z Victorią na damski wieczór – zaczęłam bez ogródek, podchodząc do drewnianej komody, na której stała mała doniczka z uschniętą roślinką. Przejechałam nad nią dłonią, po czym łodyga kwiatu o czarnych płatkach uniosła się, a jej lśniące płatki rozchyliły się wdzięcznie. Nefertari posłała mi pełne podziwu spojrzenie, ale nic nie powiedziała. – Następnym razem wypadałoby ją podlać.

- Rozbraja mnie twoje zainteresowanie całą sprawią – rzucił pod nosem Dimitry, posyłając mi drwiący uśmieszek.

-Pragnę przypomnieć, szanowny panie Iwanow, że nie pchałam się na te wasze narady z własnej woli. Przyjeżdżając do Dark, miałam dwa cele : nauka i rozwijanie pasji. Niestety nie miałam w planach uganiania się za jakimś bliżej nieokreślonym potworem.

- No patrz, ja swoją nieśmiertelność też wolałbym spędzać inaczej, niż na powrocie do szkoły, ale to nie jest koncert życzeń – odparł Dimitry z rozbawieniem.

- Może przejdźmy do rzeczy, hmm? – zaproponował Tristian, rzucając się na swoje łóżko, to z czarną pościelą. – Nefi, nie myślisz, że warto uświadomić Nim o tym, czego się dowiedziałaś w sekretariacie?

- No bo to było tak… – zaczęła Nefertari, zajmując miejsce obok Dimitriego na jego łóżku. – Kiedy ty, jak przystało na grzeczną dziewczynkę, zgłębiałaś tajniki biologii, my wywołaliśmy sztuczny alarm przeciwpożarowy i…

- Czekaj. To była wasza sprawka?! – spytałam zdumiona.

– A myślałaś, że czyja? – prychnął Tristian.

- Ale po co?!

- Chcieliśmy wykorzystać zamieszanie, by dostać się niepostrzeżenie do sekretariatu i sprawdzić w aktach, ile jest osób zagrożonych - wyjaśniła Nefertari. – Okazuje się, iż uczniów o inicjałach P.W. jest blisko pięćdziesiąt.

- I o pięćdziesiąt za dużo – mruknęłam. Jak mamy w czwórkę upilnować pięćdziesięciu osób? No bez jaj!

- Myślę, że z takiego samego założenia wyszedł nasz Verisset – zaśmiał się pod nosem Dimitry.

- Na razie zginęła jedna osoba… - powiedział zamyślony Tristian, wpatrując się w sufit.

- Lydia…

- Tak. Teraz ma umrzeć druga… Hmmm… Zastanawiam się, czy Verisset będzie chciał zabijać jak leci, czy uroił sobie jakiś specjalny schemat…

- Jeśli tak to potrzebne będzie znacznie więcej ofiar, abyśmy mogli się połapać, rozszyfrować kod… – powiedziałam posępnie.

- Fakt. Ale z drugiej strony, wiedzielibyśmy przynajmniej kogo chronić – wtrącił Dimitry.

- Tak źle i tak nie dobrze – westchnęła ciężko Nefertari.

- Victoria opowiadała mi kiedyś historię, według której duch Fiorence Dark miałby się ukazywać jednej wybranej osobie i zwiastować nieszczęście. Ta osoba dostawała ostrzeżenie, by zawiadomić resztę… - przypomniałam sobie nagle.

- Widmo założycielki, też o tym słyszeliśmy, ale nie znaczy to, że ta historia jest prawdziwa – odparł Tristian, przeciągając się leniwie.

- Ale Nimfadora przecież wydziała krwawiący portret – podsunął Dimitry, przyglądając mi się bacznie.

- Myślisz, że ja jestem tą wybraną przez Fiorence osobą? – zdumiałam się.

- Nie – odparł, a jego oczy błysnęły ekscytacją. – Gdyby tak było, ukazałby ci się duch lub wizja, a nie znak… Jednakże to dowodzi tego, że Fiorence naprawdę jest tu obecna.

- Czyli to możliwie, że jeden z uczniów kontaktuje się z nią? – spytała Nefertari, przyglądając mu się bacznie.

- W rzeczy samej. Teraz trzeba tylko znaleźć tę osobę – powiedział Dimitry, uśmiechając się szeroko. – W sumie to mam nawet pewien pomysł… Schmidt, idziesz ze mną – rzucił do Tristiana, który teraz przeciągał się na łóżku.

- Kołdra nie rozkazuje, kołdra rozumie, więc wybacz, ale tu zostaję – rzucił chłopak, obracając się na drugi bok. Dimtry wywrócił teatralnie oczami, po czym ściągnął Tristiana z łóżka za nogi. Zirytowany Schmidt obnażył kły.

- Nigdy więcej tego nie rób – rzucił ostrzegawczo, a jego oczy rozbłysły czerwienią.

- To się ruszaj – powiedział drwiąco Dimitry, łapiąc przyjaciela za koszulę i z nadludzką siłą podrywając go do góry i stawiając do pionu. Po minie Tristiana widziałam, że miał ochotę z równie nieludzką siłą go trzasnąć. Ach, ta męska przyjaźń! Kiedy tylko zamknęły się za nimi drzwi, spytałam Nefertari o coś, o co chciałam spytać ją już dawno.

- Dimitry wie?

- O czym? – zdziwiła się.

- No…. Że jesteś w nim zakochana… - podsunęłam, konspiracyjnie ściszając głos.

- Co? Ja i Iwanow? Też coś…! - prychnęła, a kiedy spojrzałam na nią spod uniesionej brwi, spytała z paniką – To tak widać?

- Wiesz... Jestem dziewczyną, a my potrafimy wyczuć takie rzeczy… Zwłaszcza, kiedy widzę, w jaki sposób na niego patrzysz – wyjaśniłam.

- A co jeśli Dimitry też zauważył?! – jeszcze nigdy w jej głosie nie słyszałam takiej paniki.

- O to byłabym spokojna. Dimitry to facet, a facetowi jak nie powiesz wprost, to się nie domyśli.

- Chyba masz rację – odetchnęła z ulgą.

- Czy ja wiem, czy to tak dobrze – wzruszyłam ramionami. – Jeśli masz nadzieję na coś więcej, Dimitry powinien wiedzieć.

- Po co mam mu mówić, skoro wiem, że nic z tego nie będzie? – spytała ponuro Nefertari, przeczesując dłonią długie pasma swoich ciemnych włosów. – Dimitry mnie lubi, nawet bardzo, ale raczej jak przyjaciółkę niż dziewczynę, rozumiesz…?

- Skąd wiesz? A może on też coś tam ten, no wiesz… - posłałam jej znaczące spojrzenie. – Mogłabym spróbować was spiknąć ze sobą.

- Nic z tego… Nimfadoro, zrozum, on woli inną – powiedziała, ostrożnie dobierając słowa.

- Kogo? – byłam zdziwiona faktem, że może nie lecieć na taką dziewczynę jak Nefertari. Jak patrzyłam na nią, to wydawała mi się idealna. Ładna, inteligentna, przez nią nabawiłam się kompleksów. Trudno mi wierzyć, że laska, do której ślini się męska połowa szkoły tak po prostu jest nie w jego typie. A może on jest gejem? Hmmm…. A to ciekawe. Może go spytam? Nie, lepiej nie.

- Ciebie.

Czyli jednak nie jest gejem.

- Czekaj, co?! – nie widziałam swojej miny, ale śmiem twierdzić, że robiłam konkurencję Jasiowi Fasoli, bo widząc mnie, Nefertari roześmiała się w głos.

- To, co słyszysz – powiedziała. – Nie zauważyłaś, że nie może oderwać od ciebie wzroku?

- Jakoś nie…

- Cholera. Czyli nawet on jest bardziej dyskretny ode mnie – mruknęła z przekąsem Nefertari. – Tak czy inaczej, przy tobie zmienia się diametralnie. Kiedy jesteś w pobliżu, jest zupełnie inny.

- Nie, przecież to nie możliwe – rzuciłam, patrząc na nią jak na obłąkaną. – Nie mam w sobie nic, czym mógłby się zachwycić. Jestem klasycznym przypadkiem szarej myszki.

- Widocznie nie dla Dimitriego – podsunęła.

Już chciałam coś powiedzieć, ale wtedy do sypialni wrócili chłopcy. Przepychali się w drzwiach jak dzieci. Tristian trzymał w dłoni jakąś fiolkę, napełnioną czymś jakby zielonkawą mgłą.

- Co tu tak cicho? – spytał rozbawiony Dimitry, na chwilę hamując śmiech.

- Nic, nic, obgadujemy cię – rzuciła z szerokim uśmiechem Nefertari, podchodząc do nich.

- Mogę się dołączyć? – spytał Tristian z przekornie.

- I ty, Brutusie, przeciwko mnie? – zwrócił się do niego Dimitry, posyłając mu oskarżycielskie spojrzenie.

- Life is brutal – Tristan wzruszył ramionami, a po chwili oboje się roześmiali. Zachichotała też Nefertari. Tylko ja nie wydałam z siebie żadnego dźwięku. Myślałam o tym, co mi chwilę temu powiedziała. Nie potrafiłam w to uwierzyć, a tym bardziej nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć.

Nimfadora Rosengard ^^^

________________________________________________________

Piszcie, co myślicie <3 I z kim powinien być Dimitry, z kim Nim z kim Nefi, a z kim Tristian :D Jestem ciekawa waszych paringów :D

Ask

Tumblr :)