Rozdział 10 : Claire i Alex Morganowie

/Chwilowa zmiana narracji/

Około drugiej w nocy na teren internatu wjechał czarny samochód marki Ford. Z racji późnej godziny wokół nie było żywego ducha, prócz jednej osoby, czekającej na przybyłych na parkingu.

- Alex! Claire! – zawołał jowialnie pan Darcy, kiedy z samochodu wysiadła dwójka młodych ludzi. Pierwszym z nich był wysoki, dobrze zbudowany chłopak o rozczochranych, płowych włosach. Jego złote oczy zdawały się iskrzyć z ekscytacji, a na bladych ustach malował się zawadiacki uśmiech. Zaraz za nim z Forda wysiadła z gracją szczupła, średniego wzrostu dziewczyna o długich falowanych, rudych włosach. Oczy Claire miały taki sam odcień jak u brata. Na nosie i policzkach dziewczyny zaplątało się także kilka złocistych piegów. – Jaka to ulga, że zgodziliście się tu przyjechać z aż Waszyngtonu.

- Jonathan! – Łowczyni uśmiechnęła się przyjaźnie do pana Darcy’ego. – Po co nasz tu sprowadziłeś?

- No właśnie – Alex spojrzał na niego spod uniesionej brwi. – Co to za wielka zagadka, o której mówiłeś przez telefon?

- Nie tutaj – rzucił Darcy, rozglądając się dookoła. – Porozmawiamy o tym w moim gabinecie.

- Jak chcesz – chłopak wzruszył ramionami, po czym obszedł samochód i otworzył bagażnik. Alex wyjął z niego kilka sporych rozmiarów skrzyń i kufrów. Większość z nich była wypełniona najróżniejszego rodzaju bronią oraz miksturami, stanowiącymi antidotum na jad wampirzy i wilkołaczy. Może tylko dwa czy trzy z dziesięciu były załadowane rzeczami takimi jak ubrania, kosmetyki… - Masz szczęście, że w stolicy nie było akurat nic do roboty. Mam nadzieję, że nie będzie nam się nudzić jak tam.

- O, zapewniam, że w Dark High nie będzie wam brakować wrażeń – odparł pan Darcy, pomagając Alexandrowi z bagażami.

- O nic się nie martw, Johny, cokolwiek nadprzyrodzonego się tu włóczy, złapiemy to i zbijemy, zanim się zdąży zorientować, co jest grane – powiedziała Claire z zadowoleniem. Oboje z bratem kochali walkę. To był ich żywioł. Morganowie mimo młodego wieku byli bardzo dobrzy w swoim fachu. Kiedy tylko znajdowali w pobliżu, wszyscy przedstawiciele świata podziemnego uciekali w popłochu, a przynajmniej powinni uciekać, jeśli im życie miłe.

***

Następnego dnia na pierwszej godzinie lekcyjnej miał się odbyć apel. Nikt nie wiedział o co chodzi, ani o co będę nam suszyć głowę tym razem, ale wszyscy zareagowali bardzo entuzjastycznie, no bo jaki głupi nie cieszyłby się, że przepada lekcja? Na szkolnej auli staliśmy pogrupowani według naszych domów. Ja, Victoria, Matt i inni Artyści zostaliśmy ustawienie w dwuszeregu na przeciwko drewnianego podium, na którym stał dyrektor Shaw. Po jego prawej stronie stał wysoki młody mężczyzna, blondyn. Nie byłabym sobą, gdybym nie zauważyła, że jest bardzo przystojny… Mhh… Ach, Nimfadora, ogarnij się! – nakazałam sobie w duchu. Obok pana przystojniaczka stała rudowłosa dziewczyna, wyglądająca na niewiele starszą od nas. Czyżby nowa uczennica? Być może.

- Witam was wszystkim serdecznie – zaczął Shaw swym monotonnym głosem. – Zapewne zastanawiacie się, po co zarządziłem apel i w ten sposób zabieram wam czas, który moglibyście dobrze spożytkować na lekcji.

- Czy ten facet wie, co mówi? Gość chyba nie widzi, że dzięki temu, że zwolnił nas z pierwszej godziny, wszyscy zachowują się, jakby przedawkowali gaz rozweselający. Nie wiem, jaki idiota rozpaczałby, że „zabiera nam czas, który moglibyśmy dobrze spożytkować na lekcji” – prychnął cicho Matt, a Victoria zachichotała.

- Shaw jest starej daty. Chyba tylko dlatego jeszcze wierzy, że ktokolwiek jest w stanie wydusić z nas skupienie o siódmej rano – powiedziałam, krzyżując ręce na piersi.

- Pan Giovinn przeszedł na słuszną emeryturę, więc od dzisiaj macie nowego nauczyciela, a Dom Historii zyskuje nowego opiekuna – kontynuował Shaw. – Mam przyjemność przedstawić wam pana Alexandra Jamesa Morgana – dyrektor wskazał na wysokiego blondyna, który podniósł do góry rękę, w geście pozdrowienia i uśmiechnął się zniewalająco. Pójdę o zakład, że w tym momencie w młodym Morganie zakochała się połowa uczennic. Co najmniej połowa, o czym świadczyły gromkie oklaski – Przywitajcie też waszą nową nauczycielkę języka angielskiego, panią Claire Annabelle Morgan – rudowłosa dziewczyna dygnęła wdzięcznie. Tym razem też rozbrzmiały oklaski, lecz bardziej wśród męskiej części. Tej, która teraz dostawała ślinotoku na widok Claire. Chwilę jeszcze Shaw bredził coś od rzeczy, że ma nadzieje, że złapiemy kontakt z nowymi nauczycielami i tak dalej, i tak dalej, a potem łaskawie pozwolił nam się rozejść. Kiedy wszyscy wychodzili, zdołałam wypatrzeć w tłumie moje trzy pijaweczki. Zarówno Tristian, jaki i Nefertari, a nawet Dimitry, który niezależnie od sytuacji nie tracił poczucia humoru, wyglądali teraz, jakby ktoś im umarł. Chociaż nie… Iwanow wyglądał jakby dopiero miał kogoś zabić.

- Nimfadoro, gdzie ty znowu biegniesz? – zawołał za mną Matt, a ja coś mu odkrzyknęłam naprędce i zaczęłam przedzierać się do reszty. Kiedy tylko się do nich zbliżyłam, usłyszałam, jak Iwanow wyrzuca z siebie litanię rosyjskich przekleństw.

- Znów nadepnąłeś mu na odcisk? – spytałam Tristiana, który odpowiedział mi z bladym uśmiechem:

- Gdybym to ja coś mu zrobił, już dawno leżałbym związany i półmartwy w piwnicy.

- Dobrze wiedzieć…

Nefertari zaciągnęła nas na bok tak, żeby wracający do klas uczniowie nie mogli usłyszeć ani słowa z naszej rozmowy, po czym zaczęła:

- Słuchaj, Nim. Sprawa jest poważna. To nie możliwe, żeby tak nagle Giovinn uświadomił sobie, że chce na emeryturę i to w środku roku szkolnego! A w dodatku jeszcze ta druga laska. Nimfadoro, to na bank są Łowcy – wyśniła zduszonym szeptem. Jej ciemne oczy zdawały się płonąć, a na śniadej twarzy malował się blady strach.

- Może to zbieg okoliczności… - próbowałam ją uspokoić. Bezskutecznie.

- To nie może być przypadek – wycedził Dimitry przez zaciśnięte zęby. Był wściekły. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak wku… wpienionego. Jego oczy przez moment były czerwone, ale zaraz wróciły do mniej więcej ludzkiego koloru. Nienawidził, kiedy coś szło nie tak. Iwanow miał plan, przyjechać do D.H., załatwić, co ma do załatwienia i wracać do Moskwy, gdzie bez krępacji mógłby się oddać luksusom w czekającej tam na niego willi. Przyjazd Łowców nie tylko utrudniał im wszystkim robotę, ale także stawiał w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jeśli zorientują się, kim są naprawdę Dimitry, Tristian i Nefertari, a także kim jestem ja, wszyscy będziemy mieli poważne kłopoty, bo wina za ataki pójdzie na nas. A co robią Łowcy z niesfornymi wampirami, Faliree (dziwolągi mojego pokroju) albo przedstawicielami innych gatunków? Myślę, że nie muszę odpowiadać na to pytanie.

- Uważaj, bo ktoś cię przyuważy – powiedziała cicho Nefertari, przyglądając mu się z troską. Dimitry mruknął coś niezrozumiałego, ale zdołał się opanować.

- To co robimy? – spytałam przejęta. Serce obijało mi się boleśnie o żebra. – Przecież nie możemy się teraz stąd wynieść!

- Jasne, że nie możemy. Będziemy działać dalej, tylko… musimy kłaść większy nacisk na ostrożność – ozwał się Tristian.

- Czyli nie rezygnujemy z dzisiejszej próby znalezienia medium? Musimy wiedzieć, kto kontaktuje się z Fiorence, żeby nam pomógł… - spytała dziewczyna, co i raz rozglądając się nerwowo wokół, czy aby na pewno nikt nie podsłuchuje.

- Nie – odparł chłodno Dimitry, w jego głosie pobrzmiewał głęboka determinacja. – Robimy wszystko zgodnie z planem. Jeśli tylko pojawi się zagrożenie zdemaskowania albo jeśli tylko jakiś Łowca wejdzie mi w drogę, to wrócę do starych zwyczajów. Nie wiem, jak wy, ale ja nie dam się przekołować – powiedział grobowym głosem, a jego oczy błysnęły złowrogo. Przeszedł mnie dreszcz. On nie żartował.

Nimfadora Rosengard ^^^

_______________________________________________

Co sądzicie? Mam nadzieję, że wam się spodobało :DDD Koniecznie zostawcie komentarz ;)