Rozdział 14 : Ktoś ma ołówek?!

- Dimitry Nikolaj Iwanow, czyż ty już, do ciężkiej cholery, całkiem zgłupiał?! – warknęłam ściszonym głosem, gdy wyszliśmy z klasy Claire.

- Oj, wyluzuj, wiem, co robię – mruknął na odczepnego, zbywszy mnie machnięciem dłoni. Zagotowało się mnie jeszcze bardziej. Jeśli Łowcy go nie zabiją, to chyba ja to zrobię. Nie wiem jeszcze w jaki sposób, może wbiję mu ołówek w serce albo wykałaczkę, ale nie daruję mu tego, co dzisiaj odstawił.

- Tak, ty wiesz co robisz. Ty wiesz, co robisz. Ty, cholera jasna, zawsze wiesz, co robisz!

- Oj, ciszej, skarbie, ciszej – szepnął, przypierając mnie do ściany i zasłaniając usta dłonią. O nie, nie dam się tak łatwo uciszyć. Próbowałam się wyrwać, a kiedy to nie poskutkowało, wtedy... cóż… po prostu go ugryzłam.

- Auu – syknął, natychmiast zabierając dłoń, po czym dodał z drwiącym uśmieszkiem na ustach – Zadziorna. Lubię takie.

- Zapamiętaj sobie: nigdy więcej nie próbuj mnie uciszyć – powiedziałam groźnie.

- Złość piękności szkodzi.

- Och, weź ty się już lepiej zamknij i wytłumacz mi, co ci odbiło.

- To mam się w końcu zamknąć czy tłumaczyć? – spytał, patrząc na mnie spod uniesionej brwi.  Po jego minie widziałam, że bawi go ta cała sytuacja. Miarka się przebrała. Ktoś ma ten ołówek?!

- Słuchaj, skarbie… - zaczął.

- Nie nazywaj mnie tak – rzuciłam ostro, wściekła na niego.

- Jak wolisz – odparł Dimitry, wywracając teatralnie oczami.  – Słuchaj  mnie teraz uważnie, bo nie będę dwa razy powtarzać. Zrobiłem to wszystko specjalnie.

- Aha. Dobrze. Raczysz mi więc wytłumaczyć, po co to zrobiłeś?

- Żeby sprawdzić, czy Claire na pewno jest Łowczynią – powiedział. Dimitry widząc moje pytające spojrzenie, wyjaśnił – Kiedy szkolisz się na Łowcę, na siódmy m roku zostajesz zaprzysiężony i podają ci eliksir życia, który, jak łatwo można wywnioskować z nazwy, bardzo życie wydłuża i opóźnia proces starzenia. Innymi skutkami zażycia tego serum jest to, że stajesz się… Nie wiem jak to określić... Bardziej dostosowany…

- I co to ma do rzeczy?

- Chodzi o to, Nimfadoro, że w momencie, w którym Łowca zaczyna odczuwać jakieś bardzo silne uczucie, na przykład strach, miłosne uniesienie czy złość, jego serce przestaje bić, oddech zanika, zmysły są wyostrzone… Jest niczym maszyna do zabijania.  

- Ale po co tak się dzieje? – zmarszczyłam brwi.

- Załóżmy, że szuka cię zgraja wampirów. Ukrywasz się, bardzo się boisz… Z wampirzym słuchem łatwo mogliby usłyszeć twoje dudniące serca czy przyspieszony oddech i tak cię szybko dorwać.

- Więc żeby się upewnić postanowiłeś doprowadzić Claire do białej gorączki? – rzuciłam szyderczo, krzyżując ręce na piersi. – Rzeczywiście, bardzo to rozsądne.

- Wiesz, miałem do wyboru to albo rozkochać ją w sobie w ciągu czterdziestu pięciu minut. Zirytowanie było łatwiejsze – Dimitry wzruszył ramionami. – Tak mi się wydawało, że ją kojarzę. Teraz mam pewność, że to jednak ona była tą Łowczynią, z która się przespałem.

- Co? Jak? Kiedy? – zdumiałam się.

- Naprawdę chcesz wiedzieć „jak”? Oj, nie ładnie, Nimi. Nie wiesz, że o takie szczegóły się nie pyta? – rzucił ze śmiechem Iwanow.

- Wyjaśnisz mi, jak to możliwe, że spałeś z nią i musiałeś się dodatkowo upewniać, że to na pewno z nią? – spytałam, ignorując jego zaczepkę.

- A co ja mało rudych za… Zresztą nie ważne – uciął w pół słowa, widząc moją minę. – Wiesz, że miałem dosyć barwny okres młodości…

- Tak… Wiesz, zastanawia mnie tylko, jak jako wampir mogłeś… no wiesz z Łowczynią… - podjęłam temat ze świadomością, że pewnie zaraz tego pożałuję. – Nie żeby coś, ale nie przekołowała cię, jak doszło co do czego…?

- Skoro tu teraz z tobą rozmawiamy, to chyba jednak nie przekołowała – odparł z ironicznym uśmieszkiem na twarzy. – Odpowiedź jest prosta. Myślała, że jestem Łowcą.

- Że co?

- No… Nie dziwne, że była w błędzie… Mogła się pomylić, skoro przez pięć lat razem studiowaliśmy w Akademii Łowców…

- Że co?! – powtórzyłam coraz bardziej oszołomiona. – Coś ty, u licha, robił w Akademii?

- Uczyłem się na Łowcę.

- Jako wampir? – zadrwiłam. – A tak serio?

- Cóż… Kiedy Wysoka Rada Zakonu już mnie dorwała, wiesz, że postawili mi ultimatum… - zaczął swą historię.

- Pamiętam. Albo się do nich dołączysz, albo cię zabiją.

- No dokładnie. Nie ma głupich, wybrałem Zakon. Jednakże nie jest prawdą, że tak zupełnie mi odpuścili… Postanowili upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, ściślej mówiąc, dać mi nauczkę i sprawdzić moje umiejętności za jednym razem.

- Można prosić jaśniej?

- Wysłali mnie do Akademii Łowców w Rzymie. Wyobraź sobie, jaka to była masakra być jednym wampirem wśród setek Łowców, którzy tylko czekają na twoją głowę. To istny obóz przetrwania. No ale w końcu ma się te zdolności… Przez pięć lat udało mi się ich wszystkich zwodzić, a kiedy na początku szóstego zaczęli coś podejrzewać, dałem nogę – Dimitry wzruszył ramionami. – Tym przekonałem Salenitów, że mogę zaklimatyzować się praktycznie wszędzie i nadaję się na szpiega. Bo nie powiesz mi, że pięć lat wodzenia wszystkich za nosy, podczas, gdy niektórzy przede mną wpadali już na pierwszym roku, to nic.

- A romans z Claire był, rozumiem, rozrywką w pracy, hę?

- Można tak powiedzieć – odparł ze śmiechem Iwanow. – Czemu mam wrażenie, że jesteś zazdrosna? – spytał po chwili, przyglądając mi się uważnie swymi czarnymi oczami.

- Skąd taki pomysł? – prychnęłam, próbując ukryć zdenerwowanie. Mogłabym przysiądź, że zrobiłam się cała czerwona na twarzy.

- No bo tak się dopytujesz o wszystko i w ogóle… - powiedział ze śmiechem, posyłając mi znaczące spojrzenie. – O, i jeszcze się rumienisz. Jak uroczo.

- Wydaje ci się – odburknęłam, starając się nie patrzeć mu w oczy. Wtedy Dimitry nadal rozbawiony nachylił się nade mną i wyszeptał słodkim głosikiem do ucha:

- Nie masz się co peszyć, Nimi. Też cię lubię.

- Co? Ja wcale…

- Nie udawaj. Podobasz mi się, a z twojego zachowania mogę wywnioskować, że ja tobie również… Czego tu się wstydzić? – spytał, posyłając mi olśniewający uśmiech, od którego aż serce mi przyspieszyło. Nie dobrze, to też pewnie usłyszał.

- Ktoś ci już mówił, że jesteś bardzo pewny siebie? – spytałam, siląc się na spokój w głosie.

- Wiele osób, ale to chyba dobrze, prawda? – spytał, lustrując mnie bacznym spojrzeniem. – A więc? Co ty na to, żebyśmy wyskoczyli któregoś wieczoru gdzieś razem?

- Oczywiście – odparłam lekko.

 - Co? Naprawdę? – Dimitry nie krył zaskoczenia.

- Tak – pokiwałam głową. – Jak tylko dostanę od ciebie pisemne zaświadczenie, że już nie bawisz się po nocach w Kubę Rozpruwacza, to wyjdę gdzieś z tobą – rzuciłam, posyłając mu znaczące spojrzenie. Iwanow roześmiał się.

- Po pierwsze: to on wzorował się na mnie, po drugie  Tristian mi wystawi odpowiednie papiery, jak go odpowiednio przekupie.

- No to przekupuj, przekupuj, bo bez tego ani rusz. Wolę być pewna, że wyjście z tobą nie skończy się dla mnie gdzieś w rowie z podciętym gardłem – rzuciłam ze śmiechem.

- Kto cię tak skrzywdził, że nie potrafisz zaufać drugiemu człowiekowi? – spytał „urażonym” tonem, łapiąc się teatralnie za serce. W odpowiedzi spojrzałam wymownie w niebo.

- Człowiekowi?

- Nie łap mnie za słówka. A więc? Kto cie tak skrzywdził, Nimfadoro?

- Pomyślmy… Ty?

- Ja? Czym niby? – zmarszczył brwi.

- Wracałam sobie spokojnie wieczorem z korków u Scotta, a potem pojawiłeś się ty z ze swoją świtą. Ja zaczęłam uciekać, ty pobiegłeś za mną, a jak już mnie dorwałeś, przerzuciłeś mnie sobie przez ramię jak gdyby nigdy nic i zaniosłeś do jakiegoś podziemnego bunkra! – syknęłam ściszonym głosem.

- To nie był bunkier.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? – prychnęłam z niedowierzaniem.

- Nimi, już nie przesadzaj. To że cię gnębiliśmy do trzeciej w nocy to jeszcze nic. Zresztą i tak wyszłaś bez szwanku – odparł lekko, machnąwszy lekceważąco dłonią.

- Ta jasne – mruknęłam z przekąsem.

- No tak. Powiedz, uderzyłem cię?

- Nie.

- A czy przegryzłem gardło i żywiłem się twoją krwią?

- Eeee… Nie…

- A więc może dosypałem ci czegoś do napoju i wykorzystałem, jak byłaś nieprzytomna? – spytał z diabelskim uśmieszkiem na ustach.

- A skąd mam wiedzieć, skoro mogłam być nieprzytomna? – parsknęłam śmiechem.

- Odpowiedź jest prosta. Bo nic nie piłaś – rzucił, przeciągając się leniwie. Posłałam mu klasyczną minę z cyklu „no bad”, wiecie, ta odwrócona podkówka, po czym powiedziałam:

- Dobra, to jest argument…

- No widzisz? Jestem bardzo bezpieczny.

- Pogadamy o tym kiedy indziej, a teraz wybacz, jak się spóźnię na niemiecki, to pan Wickham mnie chyba postawi pod tablicą i rozstrzela.

- To by było zabawne. Przynajmniej z mojej perspektywy – dodał szybko, widząc moje mordercze spojrzenie, które posłałam mu już po wypowiedzeniu pierwszego zdania.

-  Jeszcze jedno słowo, a pożałujesz, że nie założyłeś dziś ognioodpornej bielizny – rzuciłam ostrzegawczo, klepiąc go po policzku i posyłając mu drwiący uśmieszek. Niech Dimitry wie, żeby nigdy, ale to nigdy nie drażnić Faliree.

Nimfadora Rosengard ^^^

___________________________________

Witajcie :D Co myślicie o tym rozdziale? Ten jest jeszcze taki luźniejszy, ale tajemniczo zacznie się robić od następnego :3 Mam jednak nadzieję, że ten też nie był zły ;)

PS Co myślicie o nowym wyglądzie bloga? ;D 

mój ask : piszcie :** [KLIK]