Rozdizał 16: Historia zatacza koło

Zaraz po lekcjach udałam się do Domu Umysłów Ścisłych, żeby znowu prosić Scotta o pomoc. Jutro mam klasówkę z chemii, a tak się składa, że kompletnie nic nie umiem. No jasne, niby były te dwa tygodnie na naukę, ale szukanie medium i próbowanie rozgryzienia Łowców zajmowało wystarczająco dużo czasu, aby się nie wyrobić. Tak więc jeszcze nie zdążyłam dobrze ochłonąć po kółku z Claire, a już miałam zatruwać swój umysł pierwiastkami, izomerami i wszelkiego rodzaju innymi dziwactwami. Wiedziałam, że pewnie i tak się nie skupię, bo nie mogłam przestać myśleć o tym, czego ta baba chce od Victorii, no ale trzeba chociaż spróbować.

- O, cześć, Nimi – przywitał się z szerokim uśmiechem na ustach Scott, kiedy zapukałam do jego drzwi. Był on średniego wzrostu osobnikiem płci męskiej o smukłej sylwetce. Miał gęste, brązowe włosy i czekoladowe oczy, a na nosie okulary kujonki, które nadawały mu „mądrego” wyglądu. Scott posiadał wydatne kości policzkowe, których niejedna osoba mogłaby mu pozazdrościć. W tym ja.

- Hejka, słuchaj, mam interes… – zaczęłam, odwzajemniając uśmiech.

- Niech zgadnę, widmo kolejnej jedynki z chemii spędza ci sen z powiek? – spytał ze śmiechem, przepuszczając mnie w drzwiach.

- Jak ty mnie znasz – rzuciłam, wchodząc do środka.

- Kyle’a nie ma, więc nikt nam nie będzie przeszkadzał – powiedział Scott, zacierając ręce z szatańskim uśmieszkiem na twarzy.

- Jesteś świrem.

- Ale za to mnie uwielbiasz – rzucił chłopak, wyszczerzając zęby w promiennym uśmiechu.

- Jak zaprzeczę, to mi nie pomożesz, więc udajmy, że masz rację – odparłam, wywracając teatralnie oczami. Zawsze ze Scottem tak się przekomarzaliśmy. Do tego dochodziły jeszcze drobne uszczypliwości, jak na przykład na pytanie: „Która godzina?”, zawsze, ale to zawsze Scott odpowiadał mi „Twoja ostatnia”. Kochane chłopaczysko. No ale mamy układ. On mi pomaga z tym piekielnym przedmiotem, a ja staram się dla niego urobić Elenę Elfein z mojego Domu. Scott jest w niej zakochany po uszy, ale z racji tego, że ona sprawia wrażenie osoby, która nawet nie wie o jego istnieniu, Merryweather potrzebuje profesjonalnej swatki, czytaj: „mnie”. – No dobra, to zaczynamy. Powiedz, czego nie wiesz?

- Wszystkiego.

- Oj… To trochę nam zejdzie… - Scott zmarszczył brwi.

Scott

- No co ty nie powiesz? – prychnęłam.

- No nic, najwyżej zostaniesz na noc – wzruszył ramionami.

- Chciałbyś – trzepnęłam go po głowie, a on tylko się roześmiał.

- Mi o naukę chodziło, zboczuszku. Ja wiem, że ty na tego ruskiego gangstera lecisz. I coś mi się wydaje, że tamtego szwaba też, więc ja nawet nie śmie ci tu niczego proponować  – powiedział, poprawiając okulary. Scott posłał mi klasyczne spojrzenie z serii „If you know what I mean”.

- Nie wiem, o czym mówisz – mruknęłam, odwracając głowę, by nie widział, że się zarumieniłam. – W tym laboratorium chyba się nawąchałeś czegoś, że takie pomysły masz.

- Oj, nie udawał, złotko. Ja tam wiem, co się tak kłębi pod tą fryzurką – rzucił Merryweather, mierzwiąc mnie po głowie.

- Weź ty się lepiej już zajmij tymi atomami, co? – rzuciłam, krzywiąc się. Nie znosiłam, gdy ktoś ruszał moje włosy. Nie żeby były tak pięknie ułożone, że nie można było ich zepsuć. Nie. Wręcz przeciwnie. One i tak żyły własnym życiem, więc kiedy już tyle o ile udało mi się je okiełznać, coś mnie trafiało, gdy ktoś to rozwalał jeszcze bardziej, niż rozwalone było.

- Jak sobie chcesz – wzruszył ramionami. – Tylko tak w mojej skromnej opinii, jakbyś już miała się spiknąć z którymś z nich, wybierz Niemca. Mniejsze zło. Rozumiesz. Najgorsze, co może zrobić, to wypowiedzieć wojnę.

- Taaa… Dzięki za radę – rzuciłam, a na moich ustach pojawił się cień uśmiechu. – A wracając do chemii…

- To zabieramy się do roboty.

***

Kiedy wróciłam około siedemnastej do Internatu, zastałam  Victorię, siedzącą w pełnym skupieniu przy biurku i szukająca czegoś w laptopie.

- Jak było na herbatce z Claire? – rzuciłam nieco zgryźliwie.

- Świetnie – odparła zdawkowo Victoria, nawet nie racząc na mnie spojrzeć. Była czymś bardzo zaaferowana. Widziałam, że z trudem mogła usiedzieć na miejscu.

- Co takiego tam masz? – spytałam, zainteresowana.

- Chyba znalazłam klucz.

- Co takiego? – zdumiałam się.

- Rozszyfrowałam klucz działania tego czegoś, co tu grasuje – powiedziała Victoria drżącym z emocji głosem. Zajrzałam jej przez ramię. Vicky miała otwartą stronę, na której było wrzucone zdjęcie starej gazety. Na owej gazecie widniał wielkie nagłówek „Kolejne ofiary znaleziono w okolicy Dark”.

- Nie rozumiem – przyznałam.

- Chodzi o to, że wszystko się powtarza – zaczęła Victoria, a jej oczy iskrzyły z ekscytacji. – Daty ataków z przeszłości pokrywają się. Tylko popatrz – wskazała myszką na jakiś internetowy spis. – W latach 1965 – 1970 roku miało miejsce najwięcej niewyjaśnionych ataków. 4 grudnia 1965 roku zostały napadnięte dwie uczennice – Sara Deverys i Lana Querin. Obie znaleziono tego samego dnia w lesie. Opróżnione z krwi. Dokładnie 4 grudnia następnego roku sytuacja powtórzyła się i zginęło tym razem rodzeństwo Norinhgtonów. Tak samo jak swoje poprzedniczki zostali znalezieni bez krwi. Natomiast w 1996 roku jedna z uczennic natknęła się w lesie na zwłoki swojej koleżanki z Domu – Any Destiney. Również opróżniona z krwi. Zgadnij, jaka była dokładna data tego ataku? – Victoria uniosła jedną brew.

- Czwartego grudnia- wyszeptałam.

Victoria

- Bingo. Ale to nie wszystko. W noc Halloween, 1973 roku, coś zaatakowało grupkę uczniów, idących na imprezę do jednego z okolicznych pubów. Z całej piątki przeżyła tylko jedna osoba. Świadkowie  rozmowy z nią mówią, że zachowywała się jak obłąkana. Była przerażona. Tamta dziewczyna mówiła coś o jakimś potworze… Tylko tyle. Żadnych konkretnych szczegółów, mamrotała coś tylko wystraszona. Nazywa się Jemina Northwood i do dziś nie doszła do siebie.

- Gdzie teraz się znajduje? – spytałam konspiracyjnie. Skoro ofiara ataku Verisseta przeżyła, to może mogłaby coś nam o nim opowiedzieć. Podpowiedzieć, kim on jest.

- Jemina jest teraz w szpitalu psychiatrycznym w Feyn, kilka kilometrów na wschód od Dark. Biedaczka została umieszczona w psychiatryku niemal od razu po zajściu, bo ciągle miała stany lękowe. Utrzymało jej się do dziś… - wyjaśniła Victoria, a na jej twarzy malowało się współczucie.

- Ach tak…

- Kontynuując. Już w 1982 roku znów w halloweenową noc miał miejsce kolejny atak. Tym razem zaatakowany został jeden chłopak. Znaleziono go powoli wykrwawiającego się w rowie przy drodze dojazdowej do D.H. Jednakże udało się go odratować.

- Chociaż tyle – westchnęłam poruszona.

- Nie ciesz się – Victoria pokręciła głową. – Bill Wilson, bo tak się nazywał, umarł jakieś trzy miesiące później. Został zabity w szpitalnym łóżku. Osoby, leżące z nim w tej samej sali, zeznały, że nieusłyszały w nocy żadnych hałasów. Żadnych odgłosów walki, nawet kroków. Jak się obudziły, po prostu zobaczyły Billa z oderwaną od reszty ciała głową. Na ścianie nad jego łóżkiem potwór zostawił wiadomość. Napisaną krwią Billa, bo jakżeby inaczej.

- Co było w nim napisane? – spytałam, hamując chęć wymiotów. Żołądek podszedł mi do gardła. Najgorsza w tym wszystkim była świadomość, że Victoria nie opowiadała scen z jakiegoś horroru, lecz w pełni autentyczne, udokumentowane wydarzenia. To wydarzyło się kiedyś naprawdę i teraz też się dzieje. Z tego co mówiła Vicky, nie trudno było wywnioskować, że na śmierci Lydii i zapowiedzianym ataku na tajemniczego P.W. się nie skończy. Jeśli tego czegoś w porę nie powstrzymamy, będzie tylko gorzej.

- Coś w stylu: „Chyba nie myślałeś, że mi się wywiniesz” – zacytowała ze śmiertelną powagą Victoria. Była bardzo blada. Drżała.

- Mów dalej – poprosiłam ją.

- W 1991 roku, 2 kwietnia troje uczniów D.H. plus nauczyciel zostali znalezieni martwi w jednej z klas. Zeznania sprzątaczki mówiły, że tego dnia cała czwórka miała zostać trochę dłużej w szkole, bo uczniowie przygotowywali się do konkursu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że na zegarze wybiła dwudziesta czwarta, a drzwi klasy nadal się nie otworzyły. Wciąż były zamknięte na cztery spusty. Kiedy ktoś w końcu wywarzył drzwi klasy, zobaczył ich wszystkich, przywiązanych do ławek. Wszędzie była krew. Nie żyli od kilku godzin… Okno w klasie zostało wybite. Dokładnie 2 kwietnia jakieś trzynaście lat wcześniej miała miejsce niemal identyczna sytuacja.  Z tą różnicą, że uczniom zostały poderżnięte gardła, a nauczycielowi wypruto wnętrzności  – mówiła dalej Victoria. Po jej twarzy i głosie można było rozpoznać, że każde kolejne słowo wypowiadała z coraz to większym trudem. To okropne. Ledwo powstrzymywałam wymioty. Wyprute flaki, oderwane głowy, wykrwawianie się… Tego, co czułam, słuchając o tym, nie dało się opisać słowami. – Z kolei ostatniego dnia wakacji, 1994 roku zaginęli bez śladu Edgar i Yvanne Berissowie. Rodzeństwo. Ciał nigdy nie odnaleziono, znaku życia brak. Wiesz może, co jeszcze stało się ostatniego dnia wakacji równo dwadzieścia lat później? – spytała, posyłając mi znaczące spojrzenie. Nagle wszystko zrozumiałam.

- Lydia – powiedziałam zduszonym szeptem. Serce mi przyspieszyło jeszcze bardziej. Tego było już zbyt wiele jak na jeden dzień.

- No właśnie. Nie wmówisz mi, że to przypadek, że została zamordowana tego samego dnia. Przejrzyj sobie tą stronę w Internecie – wskazała na laptopa.  – To tylko niektóre takie przypadki. Było tego znacznie więcej. Dużo więcej. Historia nieustannie zatacza koło. To coś atakuje tylko w rocznice swoich poprzednich ataków. A wierz mi, dużo ich już było. Nikt nie jest bezpieczny z takim tempem działania tego czegoś.

- Kiedy miał miejsce atak najbliższy dzisiejszej dacie? – spytałam drżącym głosem.

- Dwudziestego siódmego października – powiedziała Victoria. – Dokładnie za tydzień będzie dwudziesty siódmy października. Noc jesiennego balu.

- Przepraszam cię na chwilę. Muszę zadzwonić – wyjąkałam, wciąż w ciężkim szoku. Zrobiło mi się słabo. Zawsze byłam wrażliwa na takie rzeczy. Chwiejnym krokiem poszłam do łazienki i wyjęłam telefon. Wykręciłam numer. Na szczęście chłopak odebrał już po drugim sygnale.

- Tak? – w słuchawce rozległ się aksamitny baryton wampira.

- Dimitry, zbierz wszystkich. Za dziesięć minut u mnie – powiedziałam cicho, a słowa ledwo przeszły mi przez gardło.  

- Nimfadoro, co się dzieje? Wszystko w porządku? – spytał z niepokojem.

- Po prostu przyjdź. Teraz.

Nimfadora Rosengard ^^^

_____________________________________________________________

Mówcie, co sądzicie ;D Podobało się? Mam nadzieję, że tak :) Piszcie waszą opinię :***

Zachęcam do korzystania z zakładki 'zapytaj bohatera' i dodawania mnie do znajomych na fejsie ;) Mam specjalne konto Meridiane Falori:

[klik] 

Mój ask, pytajcie :* ---> [klik]

Mój tumblr ----? [klik]