Pechowy 13 rozdział : Dimitry vs Claire

Zaraz po przerwie obiadowej miałam angielski razem z Dimitrim. Tak się składało, że właśnie po raz pierwszy tę lekcję prowadziła Claire Morgan. Nie powiem, ciarki mnie przechodziły na samą myśl. Niby wyglądała na miłą, ale Iwanow był pewny, że to Łowczyni, a w takim wypadku musieliśmy się wszyscy pilnować. Kiedy weszliśmy do klasy, pierwszym zaskoczeniem było całkowite przemeblowanie. Wszystkie ławki były odstawione gdzieś w kąt, a całą centralną część sali zajmował utworzony z krzeseł okrąg. Na tablicy natomiast napisane było wielkimi literami imię i nazwisko „nauczycielki”.

- Siadajcie, siadajcie – powiedziała z uśmiechem Claire, gdy wchodziliśmy do klasy. Myślałam, że Dimitry będzie chciał zająć miejsce jak najdalej od tej kobiety, ale ku mojemu zdziwieniu po porostu usiadł na pierwszym krześle z brzegu i to dosyć blisko Morgan, posyłając jej przy tym drwiący uśmieszek w ramach „przywitania”. Claire odwzajemniła go nieco speszona, rumieniąc się. Ja natomiast zajęłam miejsce między Iwanowem a Cynthią (dziewczyna jest z naszego Domu; nie znoszę jej, ale to było jedyne miejsce przy Dimitrim, którego wolałam mieć przy sobie tak na wszelki…). Naprzeciwko mnie usiadł Scott Merryweather, chłopak, który udzielał mi korepetycji z chemii. Całkiem miły gość. Pomachałam mu na przywitanie, a on posłał mi promienny uśmiech w odpowiedzi. Kiedy wszyscy uczniowie z naszej grupy byli już w klasie, domniemana Łowczyni zabrała głos.

- Witajcie, nazywam się Claire Morgan, co zapewne już wiecie, i będę od teraz was uczyć angielskiego, co również już wiecie – powiedziała z uśmiechem rudowłosa, siadając na biurku, pod tablicą. Dimitry uniósł do góry dłoń, a Claire udzieliła mu głosu. Wzięłam głęboki oddech. Przeczuwałam kłopoty.

- Przepraszam, ale co się stało z naszą poprzednią nauczycielką? – spytał spokojnym głosem, zupełnie nie okazując najmniejszego zdenerwowania.

- Cóż… Wasza poprzednia pani profesor nie wyrabiała się czasowo z tyloma klasami, więc dyrektor podjął decyzję o zatrudnieniu kogoś do pomocy – wyjaśniła Claire, wcale nie zaskoczona jego pytaniem.

- Doprawdy? – Dimitry spojrzał na nią spod uniesionej brwi. No to się zaczyna… Bosko!  – Nie chcę nic mówić, ale pani wygląda na trochę zbyt młodą jak na nauczycielkę, a z tego co wiem, w Dark High pracę dostają tylko nauczyciele ze sporym doświadczeniem. Pani natomiast wygląda mi na około dwadzieścia sześć lat, więc zbyt wiele okazji do pozyskania takowego doświadczenia chyba nie było, mylę się?

- Nie słyszał pan o tym, że kobiet nie pyta się o wiek, panie…?

- Iwanow – odpowiedział zdawkowo Dimitry. Po jego minie widziałam, że nie ma zamiaru przestać drążyć tego tematu. – Osobiście uważam, że to twierdzenie tyczy się tylko kobiet w średnim wieku. Z pięćdziesiątki plus nawet łamanie kołem nie wyciągnęłoby informacji o roczniku urodzenia. Pani natomiast mi na taką wiekową nie wygląda.

- Ehm… Dziękuję , Iwanow – odparła nieco zmieszana Claire. Z niewiadomych powodów tak, jak już na początku przyglądała się mu jakoś dziwnie, to teraz, po usłyszeniu nazwiska Dimitriego, wyglądała przez chwilę, jakby zobaczyła ducha, lecz zaraz na powrót przybrała maskę opanowania.

- Nie ma takiej potrzeby, to nie był komplement – rzucił z kpiącym uśmieszkiem na twarzy.

- Dimitry – syknęłam cicho, posyłając mu kuksańca między żebra. Oczywiście on nawet nie zwrócił na to uwagi, zastanawiam się, czy w ogóle to poczuł.

- Nie do końca wiem, do czego zmierzasz… - przyznała w końcu Claire, marszcząc brwi.

- Chodzi mi tylko o to, że to dziwne, że stara pani profesor wyrabiała z nami tyle lat i nagle w połowie semestru uświadomiła sobie, że coś jej nie idzie…

- Takie jest życie i nie należy go rozkładać na czynniki pierwsze – rzuciła chłodno Morgan, po czym zwróciła się do reszty klasy – No więc tak, wy już mnie znacie, ale ja was jeszcze nie, więc proszę, opowiedzcie mi coś o sobie. Może zaczniemy od pani tutaj – Claire kiwnęła głową wysokiej blondynce, siedzącej po prawej stronie Scotta, czyli naprzeciwko nas.

- Ehm… Ale ja nie wiem co powiedzieć… -  odpowiedziała dziewczyna, mrużąc swoje błękitne oczy.

- Jak się nazywasz, coś o sobie, no nie wiem.. Hobby? Albo jakąś anegdotkę? – podsunęła Claire, uśmiechając się do niej. Byłam pewna, że w takim dobrym humorze nie jest na jaki pozuje. Zwłaszcza po krótkiej wymianie zdań z Dimitrim.

- No dobrze… Nazywam się Elena Elfein i jestem Prefektem* Domu Artystów. Kocham grać na pianinie, dlatego właśnie zostałam przydzielona akurat tam, a także trenuję śpiew. Właściwie nie wiem, co więcej mogę powiedzieć istotnego…

- No dobrze, to teraz kolej kolegi – Claire wskazała na Scotta, dalej się uśmiechając. Jeny… Byłam podważeniem, że policzki jej jeszcze nie bolą od tych sztucznych uśmiechów… Cóż.. Pozostaje mieć nadzieję, że nabawi się zmarszczek. I to głębokich jak rów mariański.

- No to tak – chłopak klasną w dłonie. – Nazywam się Scott Merryweather i, jak można wywnioskować z mojej zielonej marynarki, należę do tak zwanych Umysłów Ścisłych. Kocham chemię, fizykę, matmę, wszystko, co ma liczby. Tak, jestem dziwny. Muszę też przyznać nieskromnie, że jestem całkiem niezły z informatyki, więc jeśli pani będzie szukała kogoś do zhakowania systemu, to wie pani, gdzie mnie szukać – rzucił ze śmiechem Scott.

- Dobrze, będę pamiętać – odparła, a kącik jej ust drgnął. Tak po kolei każdy o sobie opowiadał, a tyle to trwało, że w pewnym momencie się wyłączyłam. Do „świata żywych” wróciłam dopiero kiedy Dimitry mnie szturchną i syknął cicho „Nim, twoja kolej”.

- Eeeee…. No to tak – nie miałam pojęcia od czego zacząć. – Nazywam się Nimfadora. Nimfadora Rosengard i jestem z Domu Artystów. Uwielbiam rysować, malować, szkicować, innymi słowy wszystko, co się wiążę z plastyką. Urodziłam się w Helsinkach; z pochodzenia jestem Finką, ale rodzice przeprowadzili się do USA już w miesiąc po moim urodzeniu. Najzabawniejsze jest to, że ni w ząb nie rozumiem fińskiego. Babcia mnie kiedyś próbowała nauczyć, ale mój umysł pozostawał oporny na tę wiedzę. Może nie powinnam tego mówić, ale mam beznadziejną orientację w terenie. W zeszłe wakacie o mało nie zostałam nielegalną emigrantką w Chorwacji, bo zgubiłam się na technicznie rzecz biorą prostej drodze…**

- Ciekawie – na twarzy Claire malowało się niedowierzanie, zmieszane z rozbawieniem. Nie dziwię się. Każdy tak reaguje, bo nikt nie potrafi uwierzyć, że można być aż taką ofiarą losu jak ja. – No to teraz kolej na pana Iwanowa – wskazała na niego skinieniem głowy, mierząc od stóp do głowy bystrym spojrzeniem.

- Jestem Dimitry. Dimitry Nikolaj Iwanow – powiedział z pewnego rodzaju znużeniem w głowie.

- Dimitry Iwanow? – spytała zszokowana. Dobra, nie wiem, co jest grane, ale jeśli myślałam, że Claire miała dziwną minę po usłyszeniu jego nazwiska, to byłam w błędzie. Teraz wyglądała, jakby zobaczyła różowego słonia na monocyklu, rozmawiającego przy herbatce z dyrektorem.

- Tak, jestem z Rosji, jakiś problem? – spytał zirytowany, posyłając jej wyzywające spojrzenie.

- Nie, naturalnie, że nie – zreflektowała się szybko Claire. – Powiesz coś o sobie?

- Nie.

- Nie? – zdumiała się.

- Nie – powtórzył, wzruszając ramionami.

- A to dlaczego?

- Bo nie mam ochoty szczerzyć się jak debil i udawać, że jestem niezwykle przyjazną osobą, z którą warto sie zapoznać. Nie, nie jestem. Kto ma wiedzieć, wie o mnie wszystko, kto nie… Cóż myślę, że to bez sensu mówić ludziom, z którymi nie rozmawiam na co dzień cokolwiek o sobie... Zresztą wątpię, by ich to w ogóle interesowało. Przecież informacja o tym, co robię w wolnym czasie ich nie zbawi! Chyba , że ktoś jest tego tak ciekawy i nie może przez to spać po nocach, to proszę, niech pyta – powiedział chłodno. W sali zaległa grobowa cisza. Nikt nie odważył się go o cokolwiek pytać, na co Dimitry uśmiechną się zadowolony z siebie pod nosem. – Widzi, pani?

- Ktoś ci już mówił, Iwanow, że jesteś ordynarny i wyraźnie bezczelny?

- Żeby to jedna osoba.

- A ty nic sobie z tego nie robisz? – spytała chłodno Claire, mierząc go morderczym wzrokiem. Już go chyba nie polubi…

- Za przeproszeniem, wali mnie opinia innych. A zwłaszcza tych, którzy nic o mnie nie wiedzą – odparł wojowniczo, krzyżując ramiona na piersi.

- Widzę, że buntownik z ciebie.

- To, że mówię, to co myślę, nie oznacza, że jestem buntownikiem. Oznacza to tyle, że jestem człowiekiem, który mówi to, co myśli.

- Ciekawa teoria, Iwanow.

- Dziękuję, Morgan – odparł Dimitry, posyłając jej krzywy uśmieszek.

- Nie jestem twoją koleżanką, żebyś się tak do mnie zwracał – powiedziała ostro.

- Teoretycznie jesteśmy prawie w tym samym wieku. Nadal się dziwię, że dyrektor zatrudnił do pracy w liceum osobę, która dopiero co z liceum sama wyszła. No ale cóż… Nie wnikam.

Claire wyglądała, jakby zaraz miała dostać ataku. Poczerwieniała na twarzy do tego stopnia, że jej policzki miały prawie ten sam odcień co włosy. Dimitry dopiął swego. Nie wiem, czemu chciał ją zdenerwować, ale wyraźnie świetnie mu się to udało. Morgan miała już chyba na niego nawrzeszczeć albo wlepić kozę, ale akurat w tym momencie zadzwonił dzwonek.

- Miło było panią poznać – rzucił przez ramię, po czym wyszedł jak gdyby nigdy nic, machając jej jeszcze na pożegnanie. Nie no, zabiję tego idiotę chyba. Z takim tempem skończy z kołkiem w sercu szybciej niż myśli! A nie może, no nie pozwolę temu debilowi zginąć! Za bardzo go lubię, mimo wszystko. Wybiegłam za nim chyba z prędkością  światła, żeby go zasłużenie ochrzanić.

***

//Zmiana narracji//

Zaraz po opuszczeniu przez uczniów klasy, do środka wszedł uśmiechnięty Alex Morgan, brat Claire, trzymając w ręku parujący kubek z kawą.

- Coś się stało? Nie wyglądasz dobrze… - powiedział mężczyzna, a uśmiech momentalnie zszedł z jego twarzy.

- Jeden gówniarz mnie zdenerwował… - mruknęła. – Jak ja nienawidzę takich bachorów. Szybko złapiemy potwora i się stąd zabieramy do Waszyngtonu.

- Spokojnie, siostra, nie gorączkuj się tak – powiedział, pociągając łyk kawy. – Któryś z tych szczyli wydał ci się podejrzany?

- Więcej niż podejrzany.

- Co masz na myśli…? –Alex zmarszczył brwi.

- Pamiętasz, jak studiowaliśmy w Akademii Łowców w Rzymie? – spytała, odgarniając rude włosy z czoła.

- Byłem pamiętnym rocznikiem 1943***. Jak można tego nie pamiętać?! Ach, te wspomnienia…

- No właśnie. Na roku ze mną był taki chłopak, Dimitry Iwanow, kojarzysz go? – spytała grobowym głosem.

- Ten, z którym chodziłaś, i z którym nakryłem cię w łóżku? – zadrwił. – Wierz mi, nie idzie tego zapomnieć.

- Świetnie.

- To co z nim?

- Widziałam go.

Alex zaniemówił.

- Jesteś pewna? – wykrztusił dopiero po dłuższej chwili, a Claire potrząsnęła głową.

- Na początku skądś go kojarzyłam, ale nie byłam pewna… A kiedy usłyszałam nazwisko… Słuchaj, to nie może być przypadek, żeby koleś wyglądał identycznie jak on i do tego tak samo się nazywał!

- Może niepotrzebnie robisz aferę… Nie przyszło ci do głowy, że też jest Łowcą? Może Darcy sprowadził dla pewności jeszcze jego, żeby się zaklimatyzował wśród uczniów… - podsunął mężczyzna.

- Słuchaj, eliksir dostaje się dopiero po zaprzysiężeniu, a to jest na dziewiątym roku. On odszedł na piątym. Jeśli zrezygnujesz, to nie możesz już dokończyć tam szkolenia, a innej Akademii nie ma, co oznacza, że nigdzie indziej nie mógł zażyć eliksiru. Alex! Coś jest z nim ewidentnie nie tak. Nie wiem, kim się stał, ale bez eliksiru powinien być już starym dziadkiem, o ile w ogóle by jeszcze żył! Najzabawniejsze jest to, że chyba nawet mnie nie rozpoznał…

- Nie możemy go zabić teraz. Musimy go przyłapać na gorącym uczynku, bo to poważne oskarżenie… - powiedział po chwili namysłu Alex.

- Jest z twojego Domu. Zaufaj mi, szybko go przyłapiesz.

- Dobrze, będę miał go na oku. Jedna wpadka, a go zabijemy – odpowiedział z szatańskim uśmieszkiem na ustach Alex.

____________________________________________

* Prefekci są to, podobnie trochę jak w Harrym Potterze, uczniowskie głowy Domów. Przeważnie oni są jakby „przełożonymi” reszty i to oni są wysyłani jako przedstawicielstwo do dyrektora lub nauczycieli. Tak wiem, nazwa ta sama, ale nie mogłam wymyślić innej, dobrze brzmiącej.. Proszę zrozumcie i nie róbcie z tego powodu problemów ;*

** Historia prawdziwa. Ja jestem taką sierotą xD Pamiętajcie, nigdy nie zatrzymujcie się po lody, jak reszta idzie hahah

*** Łowcom po zaprzysiężeniu podawana jest specjalna mikstura, wydłużająca ich życie i opóźniająca znacznie proces starzenia. To dlatego Alex i Claire wyglądają tak młodo…

Nimfadora Rosengard :)

________________________________

Piszcie, co sądzicie :*