Rozdział 7 : Nocna spowiedź

Zmieszana otworzyłam pospiesznie drzwi Internatu i na paluszkach weszłam do środka. Było bardzo ciemno i cicho, domyśliłam się, że wszyscy dawno spali. Uważając, by ich nie zbudzić, udałam się do sypialni mojej i Victorii. Z racji tego, iż było tak ciemno, że nie mogłam znaleźć włącznika światła, musiałam szukać schodów „na czuja”. Tak jak za dnia chwilami przerażały mnie te wszystkie portrety, zerkające na mnie wrogo z obrazów, to w nocy wyglądało to wszystko jeszcze gorzej. Rodem jak z horroru. W końcu dotarłam do drzwi naszego pokoju, przekręciłam ostrożnie gałkę i weszłam do środka. Kiedy tylko przekroczyłam próg sypialni, nagle rozbłysło ostre światło, rażące mnie w oczy.

- Gdzieś ty była? Martwiłam się o ciebie! – rzuciła oskarżycielskim tonem Victoria, kierując lampkę biurową prosto na moją twarz.

- Nie potrzebnie – mruknęłam, mrużąc oczy przed światłem.  – Cały czas byłam ze… Scottem. Wiesz, że się uczyliśmy – powiedziałam szybko, unikając jej spojrzenia. – Tak poza tym, możesz to opuścić?

- Już się robi – powiedziała, ustawiając lampę tak, by nie świeciła mi już prosto w twarz. – Od kiedy to korki z chemii trwają do trzeciej w nocy? Tak długo cię nie było, że już myślałam, że testujecie w praktyce. Jakieś białe proszki czy coś…

- Bardzo zabawne – odparłam, posyłając jej krzywy uśmiech. – Po prostu się uczyliśmy.

- Nim, co ty masz na sobie? – spytała nagle, przyglądając mi się badawczo.

- Ale co? – zdziwiłam się.

- To Dimitriego? – Victoria wskazała na czarną, skórzaną kurtkę, posyłając mi przy tym pytające spojrzenie. Ups, zapomniałam mu jej oddać… Teraz Victoria będzie dociekać, a już prawie ją przekonałam do porzucenia tego tematu. Epic Fail.

- Nie, to znaczy tak, to znaczy…. Weź ty już lepiej idź spać, co? – powiedziałam zrezygnowana, patrząc znacząco w sufit. Niestety Victoria ani myślała dawać za wygraną.

- Co robiłaś o takiej godzinie z Iwanowem? – spytała podejrzliwie.

- Spotkałam go po drodze… Wracał skądś tam… Chyba z imprezy… Zaproponował, że mnie odprowadzi… Rozumiesz – powiedziałam. No dobrze, dobrze, może i troszeczkę zmieniłam niektóre fakty, ale sens był ten sam, prawda? Tak jakby ten sam…

- I gadaliście przez kilka godzin? W środku nocy i do tego na zewnątrz? – Victoria posłała mi ironiczny uśmieszek. – To brzmi trochę niewiarygodnie, wiesz?

- Oj, czy ty naprawdę musisz wszystko wiedzieć? – spytałam z irytacją, rzucając się na moje łóżko, przykryte kolorowym pledem. – Dla twojej wiadomości nie rozmawialiśmy przez kilka godzin za dworze, tylko… Dimitry zaprosił mnie do siebie – powiedziałam. Taaa… „zaprosił”… Raczej zaciągnął siłą, ale przecież co to za różnica?

- Byłaś u niego? – Victoria nie kryła zdumienia. Chyba uwierzyła. Punkt dla mnie. – Czy ty… No wiesz… Kręcisz z Iwanowem?

- Co?! Oczywiście, że nie! – roześmiałam się. – To tylko… Ehm… kolega.

- Na twoim miejscu bym na niego uważała – odparła Victoria, kręcąc sceptycznie głową. – Jak dla mnie z nim, tym Niemcem, Tristianem? I tą całą Nefertari jest coś nie tak… A poza tym to nadęte snoby, które rozstawiają całą szkołę po kątach, zupełnie jakby mieli do tego prawo – powiedziała, nie kryjąc niechęci.

- Nie są aż tak…

- Źli? – dokończyła za mnie. – Owszem są. Lepiej się z nimi nie zadawaj, bo staniesz się taka sama…

***

Rano obudziła mnie piosenka We weren’t born to follow mojego kochanego Bon Jovi. Mimo że po nocnych eskapadach byłam dalej nie do życia, wygrzebałam się niezdarnie z łóżka. Normalnie ustawiłabym sobie jeszcze pięcio, dziesięcio, góra trzydziestominutową drzemkę, ale dziś zaczynałam od niemieckiego z panem Weckmannem. Pamiętam jak jeden jedyny raz spóźniłam się na jego lekcję… Za karę kazał mi robić pompki przez kwadrans. To było potworne. Myślałam, że tam umrę… Wolałam nie ryzykować ponownie. Tak więc szybko umyłam się, uczesałam, zrobiłam delikatny makijaż i zabrałam się za ubieranie. W Dark High obowiązywały mundurki, więc przynajmniej nie miałam tego problemu co 90% dziewczyn na świecie, a mianowicie nie musiałam się zastanawiać, co włożyć. W D.H. wszyscy wyglądali niemal identycznie, a mundurki poszczególnych domów różniły się tylko kolorem marynarki z herbem szkoły na piersi i krawata. Historycy mieli szkarłatne, Humaniści fioletowe, Umysły ścisłe ciemnozielone, Poligloci żółte, Filozofii białe, natomiast Sportowców były o kolorze kakao , a Artystów ciemnoniebieskie. Pod ową marynarkę zakładaliśmy białe koszule z kołnierzykiem, a na to szary pulowerek. Do tego czarna spódnica i podkolanówki (dla chłopców spodnie rzecz jasna).

- Możemy już iść? – spytałam Victorii, zarzucając torbę z książkami na ramie, a do drugiej ręki biorąc kurtkę Dimitriego.

- Nie ruszę się stąd, dopóki nie znajdę drugiego kolczyka – oznajmiła, przeszukując swoją szkatułkę.

- Vicky, daj spokój, spóźnimy się! – powiedziałam, wywracając oczami z podenerwowaniem. – Widziałaś kiedyś wkurzonego Weckmanna? Bo ja tak! Moje ciało więcej karnych ćwiczeń nie wytrzyma. Idziemy! – zakomenderowałam, łapiąc ją za przegub dłoni i wyciągając siłą z pokoju.

- Nim, puszczaj! Moje kolczyki…

- Dzisiaj pójdziesz bez – odparowałam, przekręcając klucz w drzwiach.

- Jesteś nie do zniesienia – rzuciła obruszona, krzyżując ręce na piersi.

- Wiem, ale za to mnie uwielbiasz. A teraz idziemy – odparłam, ruszając do wyjścia.

Do szkoły szłyśmy razem z Mattem. Rozmawialiśmy jak gdyby nigdy nic, wszystko było jak zawsze…

- Co tam się dzieje? - spytał chłopak, kiedy przechodziliśmy przy budynku Ósmego Domu. Tego samego, na którym Verisset zostawił wczoraj krwawą wiadomość. Teraz pod tą samą ścianą stał tłum uczniów, rozmawiających ze sobą podniesionymi głosami. Niektórzy panikowali, inni żartowali, a jeszcze inni patrzyli tylko w oszołomieniu na mur. Albo raczej na litery na murze…

Victoria wydała z siebie zduszony okrzyk.

- Czy to krew?! – pisnęła, zawieszając się na ramieniu Matta, by nie upaść.

- Nie, na pewno nie – próbowałam ją uspokoić. Zachodziłam w głowę, dlaczego tam to jeszcze jest. Przecież Dimitry, Tristian i Nefertai mięli się wszystkim zająć! Obiecali, że usunął wiadomość, aby nie wzbudzać paniki! – Przecież widać, że to jakiś marny dowcip – powiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał pewnie i lekceważąco.

- No nie wiem, Nimfadoro – Matt pokręcił sceptycznie głową. – To mi nie wygląda na dowcip…

- Co tu się dzieje?! – rozległ się ostry, męski głos tuż za naszymi plecami. Odwróciłam się gwałtownie. Za nami stał Johnatan Darcy, opiekun naszego domu. – Rozejść się! Wszyscy na lekcje! – zawołał groźnie, a tłum zaczął się rozchodzić. Profesorkowi trzeba było to przyznać, wszyscy się go bali. Jak tak na niego patrzyłam, to dochodziłam do wniosku, że to on jest tu największym upiorem… Zwłaszcza, że sam zdawał się raczej mało przejęty tym wszystkim. Taki właśnie był Darcy. Zawsze miał kamienną maskę, z której nie można było odczytać żadnych emocji.

- No chodźcie – powiedział Matt, ciągnąc nas w stronę szkoły. – Lepiej nie wchodzić temu bałwanowi w paradę… - dodał szeptem.

- Idźcie sami. Ja was dogonię – rzuciłam, kiedy udało mi się wypatrzeć Iwanowa i Schmidta. Oboje stali kawałek dalej, obserwując wszystko z oddali. Dimitry opierał się nonszalancko o drzewo i rozmawiał o czymś z Tristianem szeptem.

- Gdzie idziesz? – spytała cicho Victoria, której twarz miała teraz odcień kości słoniowej. Naprawdę była przerażona tym, co zobaczyła. I trudno jej się dziwić.

- Ja… Zostawiłam coś w Domu. Zaraz wracam – mruknęłam , po czym zaczęłam przedzierać się przez tłum.

- Idioci z was – rzuciłam Dimitriemu i Tristanowi zamiast powitania. – Mieliście się tego pozbyć! – syknęłam ściszonym głosem. – Obiecaliście usunąć tę wiadomość, żeby nie było sensacji.

- Cześć. Ciebie też miło widzieć, Nim – powiedział Iwanow z drwiącym uśmieszkiem na twarzy.

- Masz, zapomniałam ci to oddać – odparłam zirytowana,  ciskając w niego kurtką.

- Hmm.. Dzięki – rzucił, łapiąc ją w locie. – Mogłaś mi to podać, skarbie – powiedział, a ja posłałam mu ostrzegawcze spojrzenie.

- A więc? Dowiem się dlaczego nic z tym nie zrobiliście, skoro tak wam zależy na dyskrecji? Teraz cała szkoła będzie gadać!

- To nie nasza wina  – odrzekł Tristian, krzyżując ręce na piersi. – Próbowaliśmy zmyć to cholerstwo, ale spełzło na niczym. Wszystko wskazuje na to, że nasz Verisset użył zaklęcia trwałości…

- To dlaczego nie użyjecie jakiegoś zaklęcia, no nie wiem, nie trwałości? Musi przecież coś takiego istnieć – powiedziałam, patrząc na nich spod uniesionych brwi.

- Jesteśmy wampirami, nie wróżkami – rzucił Dimitry, wywracając teatralnie oczami. – Najwyraźniej Verisset ma w sobie coś z czarownika…

- My nie możemy używać czarów. Wampiry tego nie potrafią. Akurat w tej kwestii jesteśmy bezradni – dopowiedział Tristian.

- Super. Jakie są korzyści z bycia kimś ponad człowiekiem, skoro i tak nie możecie nic zrobić? – rzuciłam ironicznie, na co Iwanow odpowiedział mi z krzywym uśmieszkiem:

- Jak chcesz możemy wyssać całą szkołę. Jest spora szansa, że wśród zabitych uczniów znajdzie się nasz potwór. Pasuje?

Teraz, kiedy znałam już wszystkie ciemne sprawki Dimitriego, nie miałam pojęcia czy żartuje, czy mówi poważnie. Po minie Tristiana wywnioskowałam, że czuł podobnie.

- Czekaj… Uważacie, że Verisset podaje się za któregoś z uczniów? – próbowałam zmienić temat.

- Zdecydowanie – odparł Dimitry, poprawiając ręką swe kruczoczarne włosy. – Musiał przybrać ludzką postać, skoro tak dobrze się ukrawa, no bo bądźmy szczerzy, gdyby był jakimś dwumetrowym monstrum z ogonem i cielskiem pokrytym zielonymi łuskami, marna szansa, że nikomu nie rzuciłby się w oczy, czyż nie?

- W sumie racja… - przyznałam. – Ale w takim wypadku to może być każdy.

- I w tym problem – przytaknął Tristian. – Ale na razie musimy odgadnąć, kogo chce tym razem zaatakować i zapobiec nieszczęściu. Powstrzymamy atak, znajdziemy sprawdzę.

- Ej, wy tam! – zagrzmiał Darcy z oddali, kiedy nas zauważył. Dobrze, że stał tak daleko, iż nie mógł słyszeć, o czym rozmawiamy.– Na lekcje! Natychmiast!

- Już się robi, proszę pana! – zawołał Dimitry, salutując teatralnie, czym jeszcze bardziej go zirytował.

- Spotkajmy się po szkole. Spróbujemy coś ustalić – szepnął Tristian, po czym ruszyliśmy za Darcym w stronę szkoły.

NIMFADORA ROSENGARD ^^^

_______________________________________

Cześć :) Jak wam się podobało? Przepraszam, że trochę nudny, ale akcja dopiero się rozkręca :D Piszcie w komentarzach, co myślicie :***

Mój ask, pytajcie ;)

Mój tumblr ;)