Rozdział 3 : Ostatnia Noc

Po szczegółowej penetracji mojej walizki, Victoria stwierdziła, że najlepiej będę wyglądać jeśli założę czarną koktajlową sukienkę, sięgającą sporo przed kolano i na to narzucę czarną skórzaną kurtkę, a do tego oczywiście dodatki. Moje długie blond włosy związałam w luźny warkocz i zarzuciłam na prawe ramię.

- Wyglądasz ślicznie – pochwaliła Victoria, stojąc teraz razem ze mną przed lustrem. Miała rację. Jak na moje standardy naprawdę było dobrze, bo wyjątkowo nie miałam ochoty krzyczeć ze strachu na widok swojego odbicia. Vicky dokonała niemożliwego. Po raz pierwszy podobałam się sobie, a już myślałam, że nie dożyję tego dnia…

- Dziękuję – powiedziałam, uśmiechając się do niej. – Dzięki tobie w końcu nie wyglądam jak debil.

- Oj, nie przesadzaj – zaśmiała się melodyjnie. – Wcześniej też było dobrze. Jak to się mówi, ładnemu we wszystkim ładnie.

- Tylko, że ja nie jestem ładna – sprostowałam, odchodząc od lustra i siadając na skraju łóżka.

- Kto jak kto, ale ty akurat nie masz prawa mieć kompleksów – odparła Victoria, wywracając teatralnie oczami.

- Nie zabronisz mi – powiedziałam ze śmiechem. – Tak swoją drogą, nie powinnyśmy już wychodzić? – spojrzałam na zegarek.

- A która jest? – spytała, poprawiając makijaż.

- Dochodzi ósma…

- Już tak późno?!  Daj mi pięć minut i będę gotowa! – zawołała, po czym pobiegła do łazienki. 

- Poczekam na korytarzu! – oznajmiłam, po czym wyszłam z pokoju. W tej części domu podobnie jak w pozostałych nie było na ścianie miejsca wolnego od obrazów, fresków albo płasko rzeźb. Gdy tak czekałam, aż Victoria zrobi się na bóstwo, miałam czas przyjrzeć się tym dziełom. Była tu reprodukcja Ostatniej Wieczerzy i Mona Lisy, a także obraz należący chyba do któregoś z uczniów, przedstawiający przełamane na pół, samotne drzewo. Oczywiście wśród malowideł znalazł się też portret pani Dark, założycielki Dark High. Przedstawiał on posępną kobietę w średnim wieku. Jej ciemne, oprószone siwizną włosy były spięte w ciasny kok, a jej blade oczy spoglądały srogo w dal przez okulary połówki. Nie wyglądała na miłą. Gdy nuda zmusiła mnie do zanalizowania każdego fragmentu portretu tej strasznej kobiety, nagle zauważyłam coś dziwnego. Na moich oczach po bladym policzku Fiorence spłynęła pojedyncza, krwawa łza. Wydałam z siebie zduszony okrzyk. Nie, na pewno tylko mi się zdawało. Mam wybujałą wyobraźnię. Kiedy przerażona spojrzałam na obraz jeszcze raz, nawet nie było śladu krwi. Moje serce biło teraz jak oszalałe. Może rzeczywiście tylko mi się przywidziało? Nie… Doskonale wiem, co widziałam. Przecież nie jestem wariatką…. A może jestem? Kto normalny widzi krwawiące obrazy?!

- Nim, jestem gotowa! – zawołała z miną triumfatorki Victoria, wychodząc z sypialni. – Wszystko w porządku? Wyglądasz jakbyś zobaczył ducha.

- Wydaje ci się – zaśmiałam się nerwowo. – Po prostu stresuję się przed poznaniem tych wszystkich ludzi… Rozumiesz – skłamałam. – Może już chodźmy, bo się spóźnimy – zaproponowałam. W tym momencie nie obchodziło mnie już żadne przyjęcie, żadni nowi znajomi, żadna szkoła. Teraz chciałam tylko jak najszybciej oddalić się od tego przeklętego obrazu. Przez chwilę pomyślałam, żeby powiedzieć o tym Victorii, bo przecież wierzyła w takie rzeczy, ale… Miałam wrażenie, że nawet ona nie da wiary w takie bajeczki i uzna mnie za psychiczną.

***

Dziewczyna zaprowadziła mnie na znajdującą się w głębi lasu polanę, pośrodku której płonął teraz wielki stos. Uczniowie Dark High tańczyli energicznie wokół ogniska w rytm muzyki, a inni rozmawiali na uboczu, popijając kolorowe napoje. Mimo że była już noc, wcale nie było ciemno, gdyż płomienie doskonale oświetlały całą polanę.

- Jak ci się podoba? – zawołała do mnie Vicky, przekrzykując muzykę.

- Jest świetnie – rzuciłam w odpowiedzi, wciąż zbyt wystraszona, by docenić to wszystko.

- Patrz! Tam jest Matt z kumplami! Przedstawię was sobie – powiedziała z szerokim uśmiechem, wskazując na postawnego chłopaka o blond włosach, ubranego w jeansy i czerwoną bluzę. Stał on otoczony grupką przyjaciół, z którymi prowadził właśnie ożywioną dyskusję.

- On też jest z naszego domu? – spytałam, przyglądając mu się.

- Tak. Matt jest tancerzem, a taniec to sztuka jakby nie było. Jego życie kręci się wokół hip – hopu – wyjaśniła Victoria, po czym chwyciła mnie za przegub ręki i pociągnęła w stronę roześmianych chłopców.

- Cześć, Vicky! – zawołał Matt, przytulając się z nią na powitanie.

- Zechcesz przedstawić nam swoją śliczną przyjaciółeczkę? – poprosił stojący obok szatyn, przyglądając mi się z zaciekawieniem swymi czekoladowymi oczami.

- Och, oczywiście. Panowie, to jest Nimfadora Rosengard – wskazała na mnie z uśmiechem.

- To ty jesteś ta nowa? – spytał Matt.

- Tak, to ja – odpowiedziałam, rumieniąc się lekko.

- Ja jestem Matthew Hills, a to są Jake, Chace i Harry.

- Miło was poznać – odparłam zakłopotana. Nienawidziłam tego momentu, w którym poznawałam kogoś nowego. Może dlatego, że nie potrafiłam zazwyczaj rozmawiać z ludźmi. Wobec przyjaciół potrafiłam być bardzo otwarta, ale wobec innych… Nie.

- Widzieliście może Lydię? – spytała Victoria ni stąd ni zowąd.

- Nie… Szczerze mówiąc myślałem, że przyjdziecie razem… Pokłóciłyście się czy jak? – powiedział niski brunet imieniem Jake.

- Można tak powiedzieć – mruknęła Victoria.

-Pewnie poszła imprezować z tym osiłkiem ze sportu – mruknął z przekąsem Chace, patrząc wymownie w niebo swymi kocimi oczami. Jak zdążyłam już zauważyć (i usłyszeć od Victorii) Sportowcy byli tu bardzo nielubiani. Niby szczycili się popularnością, ale wiele osób uważało ich za tępych mięśniaków. I rzeczywiście tak było… w większości przypadków, bo pośród nich znajdowały się również jednostki nad wyraz inteligentne. Tak czy inaczej, jakkolwiek Sport byłby nielubiany i zadufany w sobie i tak nie przebije uważającej się za szkolną elitę Historii. Przynajmniej tak mówiła Vicky.

- Może masz rację – Victoria wzruszyła ramionami z obojętnością, lecz w jej bystrych oczach malowało się coś, jakby troska. – Po porostu mam złe przeczucia…

- Ty zawsze masz złe przeczucia – napomknęłam cicho, a chłopcy zaczęli się śmiać. - W ciągu kilku godzin naszej znajomości przedstawiłaś mi statystykę, wyliczającą moje szanse na przeżycie w tej szkole.

- Oj, musisz być świadoma zagrożenia! – powiedziała, unosząc ręce w obronnym geście.

- Nic dziwnego, że żaden nowy nie zaczepia się w tej szkole na dłużej, jeśli każdego tak straszysz jak Nimfadorę – rzucił z ironicznym uśmiechem na ustach Matt.

- Kto to jest? – spytałam ni stąd ni zowąd, wskazując podbródkiem na filigranową, jasnowłosą dziewczynę w obcisłej różowej sukience, kroczącą teraz dumnie przez polanę, otoczona grupką wiernych adoratorów.

- Cynthia Harris – mruknęła z nieskrywaną wrogością Victoria. – Jak ja laski nienawidzę.

- Przykro mi, Vicky, ale będziesz musiała jeszcze trochę pocierpieć, bo jakby ci to umknęło, ona jest z naszego domu – odparł Jake.

- Co z nią jest nie tak? – spytałam, zdziwiona tą całą niechęcią.

- Cynthia jest totalną diwą. Myśli, że jak umie śpiewać i ma bogatego ojca, może pozwolić sobie na wszystko. Jest zarozumiała, wyniosła, snobistyczna, irytująca, denerwująca, dwulicowa… - wymieniała jak wersy litanii – i podstępna. Gdyby nie była taka głupia, pewnie by ją przyjęli do Historyków. Pasowałaby tam jak ulał.

- Potwierdzam – mruknął Chace.

- A ja tam ją lubię…

- Oj, zamknij się Harry, my już dobrze wiemy za co ty ją lubisz – odparł Matt, wywracając teatralni oczami, na co cała grupa odpowiedziała śmiechem. Niestety tę idylliczną scenę wypełnioną śmiechem nagle przerwał rozdzierający dusze i serce krzyk. A po chwili wszystko ucichło…

- Co to było?! – spytałam przestraszona.

- Nic dobrego – odparła niemniej wystrasza Victoria. – Myślicie, że… doszło do kolejnego ataku? – spytała po chwili łamliwym głosem, gdy zebrani tu uczniowie rzucili się biegiem w kierunku, z którego dochodził krzyk.

- Nie wiem – powiedział przejęty Harry. – Lepiej chodźmy sprawdzić – zakomenderował, po czym wszyscy z drżącym sercem pobiegliśmy za resztą.

***

- Nie! Nie, nie, nie! – łkała Victoria, obejmując nieruchome ciało rudowłosej dziewczyny. Coś rozszarpało jej gardło. Wszędzie była krew.

- Vicky, proszę odsuń się – przemawiał do niej łagodnie Matt, próbując ją delikatnie osiągnąć, lecz to nic nie dało.

- Nie! Lydia, dlaczego ona?! – pytała rozżalona dziewczyna.

- Nie pomożesz jej już – powiedziałam cicho, pomagając Mattowi w oderwaniu Victorii od ciała zamordowanej dziewczyny. Rozumiałam jej rozpacz. Przecież Lydia była jej najlepszą przyjaciółką. To było straszne. Serce mi się krajało, widząc to wszystko. Nie znałam Lydii długo, ale było mi jej tak bardzo żal. Nie zasłużyła na taki koniec! Nikt nie zasłuży…  Na jej bladej twarzy malowało się przerażenie. Ten krzyk, to było wołanie o pomoc, lecz zbyt późne… - Victorio, ona nie żyje. Nic nie możemy już zrobić.

- Lydia nie umarła! Ona nie umarła! – krzyczała przez łzy. – Nie mogła umrzeć!

Spojrzałam na Matta błagalnie. Miałam nadzieję, że on coś wymyśli. Przecież Victoria nie mogła zostać tu w nieskończoność. Im dłużej będzie przy ciele Lydii, tym bardziej będzie cierpieć, a tego żadne z nas nie chciało. Rozpacz nie przywróci jej przyjaciółce życia.

- Policja już przyjechała! – zawołał ktoś ponad naszymi głowami.

- Słyszysz? Musimy iść. Teraz musi ją zobaczyć policja – przemawiał łagodnie chłopak, odciągając ją od zwłok.

- Policja? Policja?! – prychnęła wściekle. – A gdzie była policja, kiedy Lydia ich potrzebowała?! Gdzie byliśmy my?! Gdybyśmy się nie pokłóciły… - głos Victorii się załamał i już nie była w stanie niczego powiedzieć. Teraz tylko płakała.  Ta noc była najgorszą w całym moim życiu.

Nie pamiętam, co było dalej. Nie pamiętam też, jak to się stało, że postanowiłam sama wrócić do internatu w głębi lasu, w którym prawdopodobnie jeszcze grasował morderca. Chace nawet chciał mnie odprowadzić, ale ja nie chciałam. Nie docierało do mnie to, co się stało. Nie potrafiłam pojąć jaką bestią trzeba być, by zrobić komuś coś takiego. Zabić w tak bestialski sposób. Szłam tak otępiała między drzewami, gdy nagle usłyszałam szept. Właśnie to sprowadziło mnie na ziemię, sygnalizując niebezpieczeństwo. Z drżącym sercem przywarłam do wielkiego drzewa, modląc się w duchu, by ten ktoś mnie nie zauważył i by nie był to ten zwyrodnialec.

- Musimy coś szybko zrobić – syknął jakiś chłopak. – Przecież jeśli ataki się powtórzą, ściągną nam na głowę Łowców!

- Właśnie dlatego tu jesteśmy – odparł z pewnego rodzaju znużeniem inny męski głos, tak bardzo znajomy… Postanowiłam zaryzykować i wyjrzeć lekko zza drzewa. Zamarłam. Dimitry. Iwanow stał pomiędzy dwójką przyjaciół, tych samych, których widziałam dziś rano. Zarówno Dimitry, jaki i opalona dziewczyna o długich czarnych włosach z powplatanymi w nie złotymi koralikami byli skąpani we krwi. Serce  tak mi przyspieszyło, że obijało się teraz boleśnie o żebra. Tego było już za wiele. Najpierw ten przeklęty obraz, później śmierć nieszczęsnej Lydii i teraz to? Błagam, niech ktoś mi powie, że tylko zły sen!  – Już prawie go mieliśmy, ale wtedy ta dziewczyna zaczęła krzyczeć i zaraz zleciała się cała szkoła – mruknął zdenerwowany. – Przez niego musieliśmy przerwać polowanie.

- To coś trzeba zabić, zanim zginą kolejne osoby – powiedziała opalona dziewczyna. – Jeśli sprowadzą Łowców, cała wina pójdzie na nas i świat się dowie, a świat nie ma prawa wiedzieć.

-  Tristianie, Nefertari ma rację – wtrącił Dimitry. – Mamy mało czasu. Musimy działać szybko.

- Ale co zrobimy?

- Jest środek nocy. Policja prawdopodobnie zaraz się zmyje, bo po ciemku śladów szukać nie będą. I to jest nasza szansa.

- Więc co proponujesz, Iwanow? – spytał Tristian nieco sceptycznie.

- Trzeba będzie zatrzeć ślady.

- Zwariowałeś?! – syknęła Nefertari. – Mamy kryć tę bestię?!

- Nie bestię, tylko nas – wyjaśnił. – To wszystko sie już wydarzyło. Te ataki już kiedyś były, a historia zatoczyła koło. Za każdym razem to coś robi wszystko, by poszlaki wskazywały na nas. Nie wiem czemu, ale to chce nas pogrążyć. Wie wszystko o naszych zwyczajach, wie wszystko o nas, podczas gdy my nie wiemy niczego. Ta gnida ma przewagę.

- Chwilową – powiedziała Nefertari, a jej oczy rozbłysły złowrogo.

Usłyszałam już dosyć. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Byłam tak roztrzęsiona, że prawie nic nie zrozumiałam z ich bełkotu. Nic prócz tego, że ta dwója spływała krwią. To nie było normalne. Mówili też, że byli, gdy zginęła Lydia. Dlaczego jej nie pomogli?! A może też zrobili jej krzywdę?! W końcu mówili, że chcą kogoś zabić. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Wystraszona cofnęłam się o krok, mając nadzieję, iż uda mi się niepostrzeżenie przemknąć do domu. Moich uszu dobiegł trzask łamanej gałęzi. Cholera. Oby nie usłyszeli. Dimitry już otwierał usta, aby coś odpowiedzieć przyjacielowi, lecz wtedy Nefertari podniosła rękę w uciszającym geście i spytała cicho:

- Słyszeliście to?

Niedobrze. Jednak ktoś to słyszał.

- Zdaje się, że mamy gościa – kontynuowała, jakby instynktownie ruszając w moją stronę. Co robić? Co robić?! – myślałam gorączkowo. I wtedy wpadłam na pewien pomysł… Nakreśliłam pospiesznie palcem w powietrzu Znak, a tuż za Tristianem i Dimitrym ni stąd ni zowąd zapłoną ogień. Nie, nie miałam zamiaru podpalić lasu, ale odwrócić uwagę. I to się udało.

- Co jest grane?! – zawołał zdezorientowany Iwanow próbując jakoś ugasić płomienie, by nie zbiegła się tu reszta szkoły. Kiedy Nefertari pobiegła do nich, ja wywęszyłam szansę i rzuciłam się do ucieczki. Jeszcze tylko kilka metrów do Domu. Jeszcze kilka metrów – powtarzałam sobie w duchu. Jednak zaraz sobie uświadomiłam, że to bez znaczenie. W Dark High żadne miejsce nie było bezpieczne. Gdy tylko zatrzasnęłam za sobą drzwi internatu, ogień zgasł.  

Nimadora Rosengard^^^

_____________________________

Cześć :) Co myślicie?  Wiem, że rozdział jest słaby... ale jakoś nie wiedziałam, jak to dobrze opisać:( Mam nadzieję, że po tym rozdziale nie zniechęcicie się do całego opowiadania :) Piszcie w komentarzach, co myślcie :) To dla mnie naprawdę ważne.

Pozdrawiam i do następnego rozdziału!