Rozdział 2 : Fiorence

 Czekająca pod drzwiami Judith pomogła odnaleźć mi ową 13, do której klucze dał mi pan Darcy. Miałam tylko nadzieję, że dziewczyny, do których mnie przydzielił, nie okażą się rasowymi plastikami.

- To tu – powiedziała gosposia z uśmiechem. – Wy się tam integrujcie, a ja wracam do kuchni.

- Dziękuję – rzuciłam i przekręciłam gałkę w drzwiach numer 13.

- Oooo, to ty jesteś ta nowa? – zawołała od progu ciemnowłosa dziewczyna o śniadej cerze.

- Tak, jestem… - zaczęłam, odkładając bagaże na ziemię, lecz znów mi przerwano. Jednak tym razem zrobiono to bez jawnej niechęci (nie jak to było w przypadku pana Darcy’ego).

-  Wiemy, kim jesteś – powiedziała z szerokim uśmiechem na twarzy dziewczyna o kasztanowych włosach i bystrych zielonych oczach, która właśnie malowała paznokcie na swoim łóżku. – Cały dom, aż huczy na wieść o twoim przybyciu. Wiesz, jesteśmy już na trzecim roku i od tamtego czasu nikogo nowego nie przydzielono do Artystów – wyjaśniła.

- Przez co jesteśmy najmniej licznym domem – dodała druga, wzruszając ramionami. – Nie  przedstawiłam się jeszcze– przypomniała sobie nagle dziewczyna o śniadej cerze, uderzając się teatralnie w czoło. – Jestem Victoria Forewood, a to jest Lydia Williams – wskazała na przyjaciółkę, która teraz usilnie próbowała zmyć zielony lakier z jasnej pościeli. Widać malowanie paznokci na łóżku to nigdy nie jest dobry pomysł.

- Witamy w naszych szeregach – zaśmiała się Lydia, posyłając mi przelotne spojrzenie.

- Hmm… Dzięki – rzuciłam pod nosem. Zawsze byłam zakłopotana, gdy poznawałam nowych ludzi. Nie byłam typem przebojowej dziewczyny, która już pierwszego dnia kolonii potrafiła okręcić sobie wszystkich wokół palca. – Gdzie mogę to położyć? – spytałam po chwili, wskazując na walizki z flagą U.S.A.

- Tamta szafa jest pusta – Victoria pokazała palcem na dużą rzeźbioną komodę z białego drewna, która doskonale pasowała do staromodnego wystroju całej sypialni. – Łóżka chyba nie muszę ci wskazywać. Weź to, na którym jest najmniejszy burdel.

 

- Rany, zabrałaś ze sobą całą zawartość poprzedniego domu, czy jak? – spytała zdumiona Lydia, gdy zaczęłam siłować się z pakunkami.

- Nie, spakowałam same najpotrzebniejsze rzeczy – zaprzeczyłam, no bo czyż siedmiotomowa seria o Harrym Pottarze do rzeczy najważniejszych nie należała? Nie sądzę.

- To znaczy?

- Książki, przyrządy do rysowania, trochę więcej książek, o ! I ciuchy, ale one zajmują najmniej miejsca – wyliczyłam na palcach, zaczynając się rozpakowywać. Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu jakiegoś dogodnego miejsca dla moich maleństw.

- Nie mam pojęcia, jak ty wtaszczyłaś to wszystko po schodach… - mruknęła Victoria.

- Pomógł mi ten chłopak z Historii, Dimitry, tak? – wolałam się upewnić. Miałam wrodzony talent do przekręcania imion, nazwisk, imion i nazwisk. Właściwie to do dziś nie pamiętam nazwiska mojej wychowawczyni w szkole w Greevit Falls. Tak się zdarza, zwłaszcza, że wszyscy nazywaliśmy ją zazwyczja po prostu tyranem.

- Czekaj… Iwanow ci pomógł?! – zawołała zszokowana Lydia, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z Victorią.

- No tak – pokiwałam głową. – Muszę przyznać, że jest całkiem miły z niego gość. I taki uprzejmy.

Na te słowa Victoria wybuchła głośnym śmiechem.

- Ja cię przepraszam, ale Iwanow nie jest ani miły, ani uczynny – wykrztusiła Forewood, gdy w końcu opanowała śmiech.

- Ale… Nie rozumiem – przyznałam, marszcząc brwi.

- Zrozum, Nim, bo mogę ci mówić „Nim”, tak? – upewniła się Lydia, na co ja odpowiedziałam lekkim skinieniem głowy. – Praktycznie cały dom Historii to totalne snoby, uważające się z elitę całego Dark High. Są wyniośli, dumni i mają się za lepszych, a Dimitry jest najgorszy z nich wszystkich. Większość uczniów stara się unikać jego i jego kumpli, a niektórzy nawet się boją – wyjaśniła.

- Wcale nie wyglądał na nadętego, wręcz przeciwnie. Uśmiech praktycznie nie schodził mu z twarzy – na samo wspomnienie owego uśmiechu, serce zabiło mi szybciej.

Victoria i Lydia wymieniły kolejne zszokowane spojrzenia, po czym spojrzały na mnie, jak na wariatkę.

- Jesteś pewna, że to był Dimitry? On się nigdy, ale to nigdy nie uśmiecha. Przeważnie ma minę z cyklu „nic mnie nie obchodzi, a ty to już w szczególności”.

- Może wpadła mu w oko – podsunęła Lydia.

- Nim, słuchaj. Czegokolwiek by chciał od ciebie ten ruski mafiozo, ignoruj go, to się odczepi – poradziła matczynym tonem ciemnowłosa.

- Naprawdę trzymaj się od tego gościa z daleka. Z jego paczką lepiej też się nie spułfalać.

Miałam teraz mętlik w głowie. Ten chłopak był naprawdę dla mnie bardzo miły, zaoferował pomoc. Trudno mi wyobrazić go sobie jako postrach szkoły. No ale Victoria i Lydia znały go znacznie dłużej ode mnie. Może to prawda, że pozory mylą.

- Jakkolwiek zły by nie był, z pewnością nikt nie przebije pana Darcy’ego – postanowiłam zmienić temat.

- Tak… To zło w najczystszej postaci – odparła Lydia, krzywiąc się na samo wspomnienie głowy tego domu.

- Na pocieszenie mogę ci tylko powiedzieć, że większość kadry pedagogicznej jest tu taka jak on, a dyrektor to istny potwór – rzuciła z ironicznym uśmieszkiem na ustach Victoria.

- To prawda. Nauczyciele nadają temu miejscy więcej grozi, aniżeli te bajeczki o duchach – mruknęła Lydia.

- To mnie pocieszyłyście… - odparowałam posępnie, na co Lydia zachichotała.

- Oj spokojnie, nie będzie tak źle. Jakoś wytrwasz ten czas – zapewniła.

- Chyba że Fiorence Dark znów się odezwie – napomknęła Victoria poważnie, a jej twarz momentalnie stężała.

- Kto to jest Fiorence Dark? – spytałam ciekawsko.

- Nie słuchaj jej - Lydia machnęła lekceważąco dłonią. – Nawdychała się za dużo oparów farby w sali od śpiewu i zaczęła wierzyć w te historyjki, którymi straszy się u nas pierwszorocznych.

- Dobrze wiesz, że to nie jest tylko bajeczka – powiedziała oskarżycielsko Victoria. – Ona naprawdę gdzieś tu jest.

- Halo? Ale o kim mówicie? – ponowiłam pytanie, czym przypomniałam Victorii o swojej obecności.

- Fiorence Dark to założycielka całego Dark High – wyjaśniła ze znużeniem Lydia. – Jako że już rok po otwarciu szkoły z przyczyn niewyjaśnionych popełniła samobójstwo, mówi się, że chociaż ciałem opuściła to miejsce, to duchem wciąż tu jest…

- Według legendy ostrzega za każdym razem, gdy ma się coś wydarzyć, na przykład jeśli miałoby dojść do kolejnego ataku, przeważnie któryś z uczniów na własne czy widzi coś dziwnego... Coś, czego nie potrafi wytłumaczyć. Fiorence nie ukazuje się jako duch, ale bardziej zostawia coś jakby wiadomości… Rozumiesz… - powiedziała Victoria, teraz już całkiem blada na twarzy.

- Vicky, daj spokój! Jak chodzi ci o te kilka koślawych literek na lustrze, to wiedz, że to na pewno tylko Harry i Chace robili ci kawał! Oni są nieszkodliwi! To idioci, ale nieszkodliwi idioci!- zirytowała się Lydia.

- Mówisz, że to kawał, ale tej samej nocy ktoś naprawdę zaatakował Isabellę, pamiętasz? Nie powiesz mi, że to Harry albo Chace rzucili się na nią z nożem!

- To był zwykły zbieg okoliczności – zaprzeczyła gorączkowo Lydia, chociaż coś w jej głosie zdradzało, że naprawdę też wierzy w tą historię, ale nie chce się przyznać.

- Naprawdę zawsze musisz szukać jakiegoś racjonalnego wytłumaczenie? – spytała z wyrzutem Victoria. – Dlaczego po prostu nie potrafisz uwierzyć, że świat paranormalny istnieje?!

- Bo on nie istnieje, rozumiesz?! – krzyknęła Lydia, po czym wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami. Na moje oko ona tak samo jak jej przyjaciółka wyczuwała coś dziwnego tutaj, ale nie chciała mówić o tym głośnie. Kto wie? Może bała się, że jeśli to wypowie, to to stanie się prawdą? Wielu ludzi tak ma… Za wszelką cenę szukają wytłumaczenie, rozwiązania tylko po to, by uspokoić siebie samych, żeby wmówić sobie względne poczucie bezpieczeństwa. Nigdy nie byłam podatna na takie historię. Nigdy nie  wierzyłam w takie rzeczy, nie bałam się duchów, ani upiorów, po prostu w nie wierzyłam, ale coś w sposobie mówienia Victorii i w tym, jak zareagowała Lydia kazało mi uwierzyć, iż coś w tym musi być. Może rzeczywiście był jakiś związek między śmiercią założycielki Dark a kolejnymi śmierciami? Zwłaszcza, że nie każdy uczeń, który tu zginął, zginął z czyjejś ręki… Jak głosi wszechwiedząca internetowa encyklopedia, okazuje się, iż było tu też sporo samobójców.

- Cała Lydia – prychnęła wściekle Forewood. – Nawet gdyby zobaczyła zjawę na własne oczy, dalej wmawiałaby sobie, że to tylko efekty specjalne.

- Jeśli cię to pocieszy, ja ci wierzę – powiedziałam, siadając obok niej na łóżku.

- Chociaż jedna osoba nie ma mnie za wariatkę – odparła, posyłając mi słaby uśmiech. – No, ale zostawmy ten temat… Nie będę cię dalej straszyć.

- Mnie nie tak łatwo wystraszyć.

- Wiesz co? Już cię lubię – powiedziała Victoria, a ja uśmiechnęłam się do niej. – Skończmy już o tych duchach, bo aż mnie ciarki przeszły po plecach. Zajmijmy się może czymś znacznie przyjemniejszym jak… hmm… O! Już wiem!

- No, oświeć mnie – poprosiłam.

- Możemy zacząć wybierać ciuchy, które włożymy na Ostatnią Noc – zaproponowała Victoria, zrywając się z łóżka w przypływie nagłego ożywienia.

- Ostatnia Noc? Co to jest?

- To taka wielka impreza, organizowana w Dark co roku ostatniego dnia wakacji. Wiesz, rozpalamy ogniska, głośna muzyka, wszystkie domy bawią się razem do samego rana, niektórzy załatwiają alkohol, inni bawią się bez, ja osobiście należę do tej grzeczniejszej połowy, ty chyba też…

- To tak po mnie widać? – spytałam zdziwiona.

- Wiesz, bluza z uroczym króliczkiem zdradza, że nie jesteś „ostrą laską”.

- No fakt. To jest jednoznaczne.

- No właśnie – rzuciła przyjaźnie, przekopując stertę ciuchów w szafie. – Może wypadałoby ci przedstawić resztę twojego nowego dom, ale oni mogą poczekać. Najpierw muszę mieć pewność, że zrobisz wieczorem wejście. Wybierz coś szybko, a ja zrecenzuję.