sobota, 16 sierpnia 2014

Rozdział 23 : Misja: Bal cz. 3

Niemniej przerażony ode mnie Scott Merryweather wyprowadził mnie z łazienki. Oboje byliśmy bladzi. Cała się trzęsłam. Nie mogłam pohamować łez przerażenia. Nie chciałam zachowywać się jak beksa, ale... to co czułam, gdy znaleźliśmy ciało tej dziewczyny... tego nie można było przyjąć spokojnie. Było mi niedobrze. Myślałam, że zaraz zwymiotuję. Kręciło mi się w głowie. Nogi miałam jak z waty, a gardło ściśnięte do tego stopnia, że gdy ludzie wokół zorientowali się, że stało się coś bardzo złego i zaczęli zadawać pytania, otaczając mnie i Scotta, nie byłam w stanie nic powiedzieć. Tylko płakałam, cała dygocząc. Scott musiał wszystko wyjaśniać za mnie.
- Tam w łazience, na kracie od okna wisi... nawet nie wiem kto... jakaś młoda dziewczyna... Chyba uczennica. Nie znam jej. Ona... Jest już martwa od jakiegoś czasu... To zwłoki. Całe zakrwawione... Na pewno sama tego nie zrobiła - powiedział nieskładnie łamiącym się głosem. Cały czas przytulał mnie do siebie, żebym się uspokoiła, chociaż sam też spokojny nie był. Bo kto by był w takiej sytuacji? Profesor Wickham i trener Colled, będący jednymi z opiekunów na balu, wysłuchawszy słów Scotta, czym prędzej popędzili do łazienki, nie tracąc czasu na kolejne pytania. Byli przerażeni tak samo jak my. Kolejna śmierć w Dark High. To nie było normalne. Między zebranym wokół nas małym tłumem rozległy się podniesione szepty, z których udało mi się wyłapać kilka słów. Śmierć. Morderstwo. Ofiara. Ostrzeżenie. Samobójstwo. Jakby mało było kłopotów, po chwili z owego tłumu wyłonili się Morganowie, a po nich Dimitry z Nefertari. Tristiana nigdzie nie było.


- Co to za zbiegowisko?! - spytała ostro przebrana za Kobietę - Kota Claire. DJ zauważył, że coś nie tak. Po chwili muzyka ucichła. Morgan świdrowała mnie i Merryweathera swoimi ciemnymi oczami. Łowczyni pewnie już podejrzewała, co się wydarzyło.
- Nimfadora i Scott znaleźli powieszoną dziewczynę w łazience, proszę pani - wyjaśniła drżącym z emocji głosem ciemnoskóra dziewczyna ze starszej klasy, przebrana za kostuchę. Rozpoznałam ją. To była Chrisie Matters. Historyczka. Gdy tylko Nefertari usłyszała to, co powiedziała, wydała z siebie zduszony okrzyk i ścisnęła za ramię Dimitriego, którego twarz była teraz niczym kamienna maska. Usta miał zaciśnięte w wąską linię, a lodowate, czarne jak noc oczy utkwił we mnie. Alex Morgan, chyba jako jedyny nie przebrany w kostium, łypnął groźnie na wampira. W przeciwieństwie do reszty zebranych, na jego twarzy nie malowało się jednak ani przerażenie, ani zaskoczenie. Nic z tych rzeczy. Wręcz przeciwnie. Kąciki jego wąskich ust wygięły się makabrycznym uśmiechu.
- Chyba mamy sobie do pogadania, Iwanow - powiedział groźnie, ale i spokojnie zarazem Morgan, nie spuszczając czujnego spojrzenia swych złotych oczu z Dimitriego, po czym zawołał do reszty - Zamknąć wszystkie drzwi do sali. Nikt stąd nie wyjdzie, ani nikt nie wejdzie!
Kilku pierwszoroczniaków pobiegło przekazać ochroniarzom rozkaz "nauczyciela".
- Idziesz z nami - warknęła Claire, wbijając długie paznokcie w ramię Dimitrigo.
- Nie widzę takiej potrzeby - wycedził przez zaciśnięte zęby chłopak, wytrzymując oskarżycielskie spojrzenia Łowców. Zebrani wokoło uczniowie przypatrywali się z niezdrową ciekawością tej scenie. Szepty nie cichły. Najczęściej powtarzające się teraz słowa to: Dimitry Iwanow, winny, zamordował. Podejrzewali Dimitriego. Sytuacja pogarszała się dosłownie z chwili na chwilę.
- Ale ja widzę - syknęła Claire, odciągając go siłą od bandy gapiów.
- Nie mam ochoty - warknął mój "Loki", wprawiając w ruch swoją włócznię. - A kiedy Dimitry Iwanow nie ma na coś ochoty, to nic nie zdoła go zmusić, ponyat'? - spytał ostro, trzymając Claire od siebie na długość włóczni.
- Czyżbyś miał coś do ukrycia, Iwanow, że tak się zapierasz, że nie pójdziesz? - spytał szyderczo Alex Morgan, krzyżując ręce na piersi.
- Czyżbyś miał mi coś do zarzucenia, Morgan? - odpowiedział mu w tym samym tonie wampir.
- Jeśli tak pogrywasz, szczeniaku - Łowca teatralnie wzruszył ramionami. Jego złote oczy zdawały się płonąć czystą furią. - Ochrona! OCHRONA! - krzyknął tak głośno, że mógłby obudzić umarłego. Albo całą rzeszę umarłych. Dimitry spojrzał na mnie niespokojnie. Nie mógł uciekać, bo tylko zaogniłby podejrzenia Morganów. Stojąca obok Nefertari wyglądała teraz jakby zaraz miała zemdleć. Po chwili przez tłum zaczęło przeciskać się do nas dwóch osiłków, ubranych w czarne spodnie i czarne T-shirty.
- Zaprowadźcie go - Alex wskazał palcem na kipiącego bezsilną wściekłością Dimitriego - do mojego gabinetu w Domu Historii i zamknijcie wszystkie drzwi - polecił.
- Dzieciaki nam już powiedziały. Wszystko dawno pozamykane - odparł jeden z nich, po czym obaj ochroniarze bezceremonialnie chwycili Iwanowa pod pachy i zaczęli wlec w stronę drzwi, nie zważając na jego protesty i szamotanie się. Jako wampir był od nich co prawda silniejszy, ale jeśli chciał przeżyć, musiał zadbać, by jak najdłużej brano go za zwykłego człowieka. Zwłaszcza teraz.
- To szaleństwo! - zawołała w końcu Nefertari, przenosząc niespokojne spojrzenie ze mnie na Łowców, i na odwrót. - Chyba nie myślicie, że Dimitry mógł zrobić coś takiego! Przecież był cały czas ze mną! On nigdy...
- Musimy sprawdzić każdą możliwość - odparował chłodno Alex, przerywając jej w pół zdania. Nefertari już otwierała usta, by powiedzieć coś jeszcze, ale wtedy z łazienki wyszedł trener Colled. Był cały spięty, brwi miał ściągnięte, dłonie zaciśnięte w pięści.
- Myślę, że ty i Claire powinniście to zobaczyć. Coś zauważyliśmy z Wickhamem, kiedy ją ściągaliśmy z kraty - powiedział rzeczowym tonem. Morgan wymienił szybkie spojrzenia z siostrą, po czym wraz z trenerem zniknęli w drzwiach damskiej toalety.
- Co robimy? Teraz cała wina pójdzie na Dimitriego. Kto wie co mu zrobią?! - wyrzuciłam w końcu z siebie wampirzyca, wybudzając się z całego tego chwilowego odrętwienia. Nadal byłam przerażona, nadal się trzęsłam, ale musiałam w końcu wziąć się w garść. Tak jak i ona się wzięła.
- Spokojnie, przecież nic mu nie zrobią. Chyba nie mają większych podstaw, by go podejrzewać, co nie? Przesłuchają Iwana i odeślą do pokoju - próbował nas uspokoić Scott. Nie przepadał za Dimitrim, ale nie lubić kogoś, a zarzucać mu morderstwo to dwie zupełnie odmienne sprawy. Nefertari nie odpowiedziała mu na to. Scott nie znał prawdy o Iwanowie, o Morganach i o niej samej. No bo skąd niby mógł wiedzieć, że Claire i Alex podejrzewają Dimitriego o bycie potworem? Że zwalają na niego winę za zabójstwa? Merryweather, widząc nasze napięcie, zaproponował, że zostawi nas same. O ile w tłumie można być samemu.
- Nie rozumiem. Mówi się o powieszonej dziewczynie... Ale widziałam Penelopę chwilę temu. Żyła, miała się dobrze. Przecież wizja May mówiła wyraźnie albo o Penelopie, albo o tych dwóch chłopcach - powiedziała zdławionym szeptem Nefi, odciągając mnie na bok.
- Też tego nie rozumiem. Nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, ale wiem, że ona nie żyje, Tristian zniknął, Dimitriemu grozi niebezpieczeństwo, a Verisset może jeszcze się tu kręcić i chcieć skrzywdzić kolejne osoby! - odpowiedziałam cicho, ledwo panując nad własnym głosem. - Musimy coś zrobić, ale nie wiem co. Nie mam pojęcia...
- Ja też nie... Czekaj! Jak to Tristian zniknął?! Co się stało?! - pytała gorączkowo Nefertari. Wyjaśniłam jej dosłownie w kilku słowach, co się wydarzyło zaledwie parę minut temu. Powiedziałam, że tańczyliśmy, potem coś mnie zraniło, a on powiedział, że musi się przejść, żeby się na mnie nie rzucić. Nie dosłownie, ale takie było przesłanie.
- Rana pojawiająca się znikąd? To na pewno zły urok. Ktoś rzucił go na ciebie, żebyś poszła do łazienki i odkryła ciało. Jestem tego pewna - powiedziała wampirzyca, przyglądając się z niepokojem mojej ranie.
- Albo po to, by wybawić Tristiana z sali... Ktoś wiedział, że jest wampirem i że zapach krwi wyprowadzi go z równowagi. Poza tym to nie było ciało nikogo z potencjalnych ofiar. To ktoś inny... A to wszystko zsumowane razem oznacza, że to jeszcze nie koniec - podsunęłam. Między nami zapadła grobowa cisza. Twarz Nefertari momentalnie stężała.
- Nimfadora ma rację - za moimi plecami rozległ się znajomy głosik. Odwróciłam się gwałtownie. Zobaczyłam May w błękitnej, falbaniastej sukience i różowej, lokowanej peruce. Naprawdę w tym przebraniu wyglądała uroczo. Jak taka malutka, japońska laleczka... Och, Nimfadoro, skup się!
- Czekaj, co to znaczy? - Nefertari była tak zdenerwowana całą sytuacją, że praktycznie warknęła na May. Widząc jak ta cofa się gwałtownie, bąknęła przeprosiny i poprosiła, by mówiła dalej.
- Chwilę temu w mojej głowie odezwał się głos Fiorence. Widocznie udało jej się na chwilę wyrwać z pod władzy Verisseta... - powiedziała Chang, marszcząc brwi.
- Kazała zostawić wszystko i biec do lasu, dokładnie na teren za ostatnim Internatem. Tym należącym do Filozofów. Powiedziała, że jeśli się nie pośpieszymy, ucierpi więcej niż jedna osoba - wyszeptała May. Jej skośne, brązowe oczy były teraz wielkie z przerażenia.
Po minie Nef wywnioskowałam, że pomyślała dokładnie o tym co ja. Moje serce zaczęło bić jeszcze szybciej. Tristian. Tristian był poza salą. Tristian mógł być zagrożony.
- Jak wydostaniemy się z hali? Wszystkie wyjścia są zamknięte - wykrztusiła w końcu z siebie Nefi.
- Mam pewien pomysł - powiedziała May. Jej dziecięca twarz nagle nabrała nowego wyrazu. Mniej wystraszonego, a bardziej zdeterminowanego. - Chodźcie za mną - zakomenderowała stanowczo, po czym poprowadziła nas do żeńskiej szatni wuefowej. Nie została zamknięta na czas balu na wypadek, gdyby ktoś chciał się przebrać dopiero na miejscu. Na hali panowało takie zamieszanie, że nikt nawet nie zwrócił uwagi, że zakradamy się do niej "bez powodu".
- Nie rozumiem, po co nas tu zaciągnęłaś - powiedziała nieco oschle Nefertari, patrząc jak Chang zamyka za nami drzwi.
- Ochrona odcięła nam wyjście normalną drogą, ale... zawsze są jeszcze okna - powiedziała rezolutnie May, a jej oczy rozbłysły podekscytowaniem.
- Nie chcę nic mówić, ale te okna są tak zablokowane, że można je tylko lekko rozszczelnić. Nie da się otworzyć ich na przestrzał - rzuciła posępnie wampirzyca, krzyżując ręce na piersi.
- Kto powiedział, że musimy je otwierać? - Humanistka uniosła wysoko brwi. - Trzeba je czymś rozbić, a następnie przez nie wyskoczyć. Do ziemi nie jest daleko, nikt nic sobie nie zrobi. No a potem, kiedy nauczyciele znajdą roztrzaskane na ziemi kawałki szkła, przy odrobinie szczęścia pomyślą, że to morderca rozbił okno, gdy próbował dostać się do środka. A skoro już wyjdą z takiego założenia, logiczne się stanie, że to nie Dimitry zabił, bo po co miałby włamywać się do hali*, skoro mógł po prostu wejść razem z innymi uczniami.
- May, jesteś genialna! - powiedziałam pełna uznania. Jej sposobem mogłyśmy wydostać się bez problemu z hali i chociaż częściowo odsunąć podejrzenia od Dimitriego. Dwie pieczenie na jednym ogniu. To naprawdę mogło się udać. Teraz pozostaje mieć tylko nadzieję, że zdążymy dotrzeć tam na czas.
Okno było wąskie, na szczęście nie zakratowane, ale niestety, jak to okna w szatniach przystało, znajdowało się dosyć wysoko. Za wysoko, jak dla mnie. Postanowiłam podsuną więc sobie ławeczkę, czując przy tym na plecach spojrzenia dziewczyn. Nadal trzęsły mi się ręce, ale musiałam być silna i działać sprawnie.
- Nie wybijesz go pięścią, bo się pokaleczysz. Może ja spróbuję... - zaczęła Nefertari, obserwując moje poczynania.
- Spokojnie, wiem, co robię - rzuciłam, po czym położyłam obie dłonie na szklanej tafli. To był jeden z tych momentów, w których bycie Faliree zdawało się całkiem przydatne. Nie minęło kilka sekund, a poczułam jak szyba zaczyna drżeć i trzeszczeć. W końcu okno nie wytrzymało ogromnego ciśnienia, które wytworzyłam w powietrzu przy nim. Zaczęło pękać, a po chwili hałaśliwie rozleciało się na drobne kawałeczki. Odłamki szkła zaczęły wylatywać na zewnątrz. Wtedy jednym ruchem dłoni  przywołałam potężny podmuch wiatru, który sprawił, że wleciały one z powrotem do szatni. Nefertari popchnęła May w bok i sama również odskoczyła, kiedy szkło rozsypywało się na podłodze w miejscu, w którym chwilę temu stały.
- Czemu to zrobiłaś? Dlaczego rzuciłaś w nas tym czymś?! - spytała z wyrzutem wampirzyca, spoglądając na mnie pytająco.
- Nie rzucała w nas - odpowiedziała szybko May, zanim jeszcze zdążyłam otworzyć usta. - Jeśli wszystko miało wyglądać na to, że to zabójca dostał się tu od zewnątrz, szkło po wybitym oknie musiało znajdować się w środku. To logiczne. Przecież jak uderzasz czymś w szybę, jej odłamki lecą do przodu, w tym wypadku do wnętrza szatni. Jeśli nauczyciele zobaczyliby, że szkło leży na trawie za oknem, domyśliliby się, że ktoś je rozbił, by się stąd wydostać, a nie wejść - powiedziała z pełnym przekonaniem. Naprawdę była bystra.
- O tym nie pomyślałam - przyznała Nef, kiwając z uznaniem głową. - Masz głowę na karku, May.
- Echm... Dzięki - rzuciła, rumieniąc się aż po końcówki włosów.
- Dobra, nie ma czasu do stracenia. Trzeba zagęszczać ruchy - ponagliłam je. - Nefertari, możesz mnie podsadzić? - poprosiłam, uświadamiając sobie, że nie zdołam przełożyć nogi przez parapet, skoro ledwo tam w ogóle dosięgam chociaż rękoma. Wampirzyca skinęła głową, po czym zrobiła to, o co prosiłam. - Dzięki - rzuciłam szybko i, nie zastanawiając się zbyt długo, skoczyłam na ziemię. Z małym łomotem upadłam na trawę, uderzając kolanami w dosyć bolesny sposób o glebę. Jednak poza otarciami, które sobie zrobiłam, nic poważnego mi nie dolegało. Zaraz za mną wyskoczyła May. Dziewczyna zachwiała się mocno przy lądowaniu, ale szybko odzyskała równowagę. Ostatnia skoczyła Nefertari. Z wampirzą gracją i bez najmniejszego trudu wylądowała na ziemi tuż obok mnie.
- Mówiłaś, że są kawałek za Domem Filozofów? - upewniłam się, ignorując nieprzyjemne pulsowanie w kolanach.
- Tak.
- No to lecimy z tym koksem - Nefertari uśmiechnęła się lekko, starając się ukryć narastające zdenerwowanie, po czym cała nasza trójka rzuciła się biegiem we wskazanym przez medium kierunku.

***

Pierwszymi słowami, które zostały wypowiedziane po dotarciu na miejsce było jedno, krótkie zdanie Nefertari, które wystarczyło, by moje serce na powrót zamarło.
- Czuję krew.
- Co takiego? Gdzie? - pytała niespokojnie May, rozglądając się nerwowo na wszystkie strony.  Trudno było cokolwiek dojrzeć w tych egipskich ciemnościach. Wysokie drzewa zasłaniały księżyc i gwiazdy, a o oświetleni w tej części lasu mowy nie było. Zalegająca tu martwa cisza aż kuła w uszy. Czemu miałam wrażenie, że ta cisza była klasycznym przykładem ciszy przed burzą? Zapowiedzią czegoś, czego każda z nas wolałaby uniknąć? No tak. Bo wiedziałam, że coś się święciło. Fiorence przecież nie bez powodu kazała nam tu przyjść.
- Tam - Nefertari wskazała palcem jakiś punkt pomiędzy drzewami. Mogłabym przysiąc, że oczy wampirzycy przez chwilę były czerwone jak krew, którą czuła. Nie  zawracając sobie głowy zbędnymi wyjaśnieniami, Nefi ruszyła biegiem przed siebie. Jej dużo łatwiej się przemieszczać w takim mroku niż mi i May. Z naszej trójki tylko ona była szczęśliwą posiadaczką wyostrzonych zmysłów. Ja czułam się teraz niemalże jak ślepiec, ale musiałam biec za nią. Byłam tak zaaferowana, że nie patrzyłam pod nogi. Zwłaszcza, że i tak nie szło zbyt wiele zobaczyć. W tym momencie żałowałam, że nie wzięłam ze sobą telefonu. Sądzę, że aplikacja latarka mogłaby rozwiązać niektóre z moich problemów. Wtedy poczułam, jak moja noga zahacza o coś... Upadłam. Leżąc na ziemi, zobaczyłam, o co się potknęłam. Serce podeszło mi do gardła. Tego było już za dużo jak na jedną noc. Myślałam, że zaraz zwariuję. To wszystko było jak najgorszy ze wszystkich możliwych koszmarów. Ile bym dała, żeby tak po prostu się obudzić, ile bym dała, by to wszystko okazało się tylko złym snem...
Pod sobą zobaczyłam ciało. Nieruchome, zimne. Tristian. Był cały zakrwawiony. Krew ciekła z jego nadgarstków i szyi. Powieki miał zamknięte. Zaczęłam krzyczeć. Miałam nadzieję. że żyje, ale nie wiedziałam, jak to sprawdzić. Wampiry nie oddychają, nie mają pulsu. Były takie same szanse na to, że Schmidt ujdzie z życiem jak na to, że nazajutrz zostanie wywieziony z Dark High w trumnie. Myślałam, że zaraz postradam zmysły, tego wszystkiego było już za wiele.
- Tristian? Tristian, otwórz oczy! - zaczęłam go prosić, potrząsając nim, chociaż doskonale wiedziałam, że to nic nie da. Nie miałam pojęcia, jak mu pomóc. Być może Tristian jeszcze żył, ale właśnie powoli umierał, a ja nie mogłam nic z tym zrobić. To uczucie wszechogarniającej bezsilności, przygniatającej moją pierś jak ciężki głaz, niepozwalający oddychać, było najgorsze. A tam, kawałek dalej, może leżała taka druga osoba. Być może nawet w gorszym stanie. Jeszcze nigdy moja nienawiść do Verisseta nie była tak silna, jak w tej chwili. Wiedziałam, że robi straszne rzeczy dla własnej uciechy, ale... dopiero w tym momencie, kiedy jedna bliska mi osoba była w takim stanie, a druga była w tarapatach tylko dlatego że Łowcy uparli się zwalić na niego całą winę, znienawidziłam go całkowicie i nieodwołalnie. Wcześniej, póki to wszystko poniekąd nas nie dotyczyło, zagrożenie wydawało się tak odległe... Nierealne. No właśnie. Wszystko do czasu.  - Nefertari! May! Chodźcie tu szybko! Proszę! Nef! Nefi!
- Co się dzieje? - spytała zaaferowana wampirzyca, pojawiając się między drzewami w mgnieniu oka. Ruszała ku mnie. Gdy się przybliżyła, zobaczyłam, że ma zakrwawione ręce. - Znalazłam Parkera, wykrwawia się, trzeba szybko wezwać po... - urwała gwałtownie, kiedy jej spojrzenie padło na bezwładne ciało Tristiana.
- O ma Hathor! - z piersi Egipcjanki wyrwał się zduszony okrzyk przerażenia. Podbiegła do mnie i padła obok niego na kolana. - Nimfadoro, powiedz, że on żyje. Tris musi żyć, Nim... - zaczęła łamiącym się głosem, łapiąc go gorączkowo za zimną dłoń. - Tris, Tris, Tris, daj nam znak, że nas słyszysz... Że nie umarłeś... TRISTIAN,OBUDŹ SIĘ, BŁAGAM!
- Jak można sprawdzić, czy wampir żyje? - spytałam Nef, a słowa z trudem przeszły mi przez ściśnięte gardło.
- Nie można - Nefertari pokręciła energicznie głową. - Albo wampir sam zacznie się regenerować i obudzi się w ciągu kilku godzin albo nawet dni, albo... to koniec...
To koniec. Te słowa zabrzęczały w moich uszach jak złowroga wróżba. Nie to nie mógł być koniec... Nie mógł... Nie dla Tristiana.
- Musimy się stad wynosić, Verisset może się tu jeszcze gdzieś kręcić. Trzeba przenieść Tristiana w bezpieczne miejsce i sprowadzić pomoc dla Parkera - wykrztusiłam w końcu.
- Masz rację, masz rację... Gdzie jest May? May! Chodź tu szybko! - zawołała ją Nefertari. Wampirzyca postanowiła, że skoro May jest, jakby nie było, najbardziej bezbronną z naszej trójki (wychodziła z założenia, że bycie medium jest zdolnością, która nijak ci pomoże w walce), właśnie ona pobiegnie sprowadzić pomoc. Nef ma wielką siłę, ale nawet ona nie da rady udźwignąć dwóch bezwładnych ciał. Ja też niewiele mogłabym jej pomóc. Jestem słaba, zdecydowanie za słaba... Nienawidzę tego w sobie, ale nie potrafię tego zmienić. Myślałam chwilę o podniesieniu chociaż jednego z nich, używając żywiołu powietrza, ale tak mi się trzęsły z tego wszystkiego ręce, że nie potrafiłam. Nie byłam w stanie unieść ani Parkera, ani Tristiana dłużej niż na kilka sekund. Szkło to inna bajka. Niewiele ważyło, a poza tym wtedy adrenalina zagłuszyła moje przerażenie na tyle, że czułam się, jakbym mogła wszystko. Ale teraz...Widok Tristiana... Już nie panowałam nad sobą.
Tak więc razem z Nefertari miałyśmy pilnować rannych, dopóki ktoś nie przyjdzie. Nef przyciągnęła za ręce Parkera do mnie i Trisa. Lepiej mieć oboje na oku. Chłopak, uznawany od początku za potencjalną ofiarę, wyglądał równie żałośnie co Schmidt. Cały kostium (nie potrafiłam określić czyj, chyba to była jakaś postać z gier komputerowych, którymi się tak fascynował) opływał we krwi. Jego kręcone włosy aż się od niej lepiły. Miał rozbitą głowę i szereg innych zranień na całym ciele. Kiedy spytałam Nefi, dlaczego nie może uzdrowić Sportowca swoją krwią, odpowiedziała, że dzielenie się nią ze zwykłym śmiertelnikiem jest stanowczo zakazane przez prawo Zakonu Salenitów. Wyjaśniła, że gdyby ją ktoś na tym przyłapał, nie dość, że wyrzuciliby ją z bractwa, to jeszcze srogo ukarali w bliżej nieokreślony sposób. Kiedy spytałam jej, dlaczego tak przestrzegają tej zasady, rzekła tylko: "Krew dla wampira to świętość. To nasza siła, życie, młodość, potęga. Wszystko. W przekonaniu przywódców jest zbyt cenna, by dzielić się nią z ludźmi". Potem dodała jeszcze, że gdyby podczas jakiegoś badania wykryto u śmiertelników wampirzą krew, istnienie ich rasy wyszłoby na jaw i wszyscy bez wyjątku byliby zagrożeni.
Siedziałyśmy tak w całkowitym milczeniu, a idealną ciszę zakłócały tylko dudnienie mojego serca i szlochanie Nefertari. Jeszcze nigdy nie widziałam jej w takim stanie. Nefertari Al-Hassan zawsze była silna. Sprawiała nawet wrażenie, jakby nic nie mogło jej zranić. Niczego się nie bała. Ale teraz? Wydaje mi się, że to, co spotkało Tristiana, poruszyło ją jeszcze bardziej niż mnie. Schmidt był mi bardzo bliski, ale to razem z nią szedł ramię w ramię przez wieki, raz w roli kochanka, a raz serdecznego przyjaciela.
Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk kroków. Poderwałam się gwałtownie z miejsca.
- May? - teraz słyszałam, że bliża się do nas więcej niż jedna osoba. - May, sprowadziłaś pomoc?
Ale to nie była May. Ani pomoc. Zamarłam, gdy z mroku wyłoniły się trzy posępne postacie. Z początku myślałam (albo raczej miałam nadzieję), że to tylko uczniowie, którzy tak jak my wymknęli się z sali. Ale to nie uczniowie... Trójka zakapturzonych postaci była ubrana w szkarłatne płaszcze. Twarze mieli ukryte za srebrnymi maskami, również przypominające twarz, ale... nie człowieka, tylko demona.
Z wyszczerzonymi zębami. Miałam wrażenie, że z miejsc, w których powinny znajdować oczy, ziała przeraźliwa pustka. Przywodziły na myśl czarną dziurę.
- Nie zbliżajcie się, bo was podpalę! - zawołałam "groźnie", modląc się w duchu, by mój głos zabrzmiał pewnie i zdecydowanie.
- Odsuńcie się i dajcie dokończyć nasze dzieło, a nic wam się nie stanie - odpowiedział mi lodowato jeden z nich, przybliżając się do nas o kolejny krok.
Nie było czasu na negocjacje. Postanowiłam coś zrobić. Nie miałam zamiaru pozwolić im zabić Tristiana czy Parkera. Albo nas. Uniosłam drżące ręce i przymknęłam powieki. Żeby zadziałało, potrzebowałam całkowitego spokoju i opanowania, na które trudno było mi się zdobyć w tym momencie. Bałam się, że moje starania na nic się zdadzą. Że czar nie zadziała. Chwilę temu czułam się nie zdolna do użycia mocy, ale teraz, w obliczu jeszcze większego zagrożenia, nie miałam wyboru. Nie mogłam się dalej nad sobą rozczulać. Musiałam chociaż spróbować.  Dasz radę, Nimfadoro, powtarzałam sobie w duchu, przecież to potrafisz.
Usłyszałam znajomy odgłos, rozpalającego się ognia. Buchnęło gorąco. Teraz między nami dwiema i rannymi a napastnikami wznosiła się wysoko niczym mur płomienna bariera. Nierozsądne było rozpalanie ognia pośrodku lasu, ale... co innego nam pozostało? Co jeszcze mogłam zrobić? Tonący się brzytwy chwyta, ja to się mówi...
Najpierw usłyszałam śmiech zakapturzonych postaci, który przyprawił mnie o ciarki. Zaraz jednak cała trójka wzniosła ku niebu ręce. Końcówki ich palców zaczęły skrzyć się jakąś dziwną poświatą, a potem ta delikatna poświata zaczęła formować się w kulę mocy w ich dłoniach. Nie wiedziałam, co zamierzają zrobić, ale za to wiedziałam co innego. Na pewno nie chcieli nam tym pomóc. Już prędzej zmieść z powierzchni ziemi. Następnie każdy z nich złączył dłonie, pozwalając obu jarzącym się kulom zmienić się w jedną dużą. Nie minęły trzy sekundy, napastnicy cisnęli nimi w moją barierę.  Moc uderzenia była tak wielka, że aż zatrzęsła się ziemia pod naszymi stopami. Robiłam wszystko, żeby ognisty mur nie runął, pozostawiając nas na ich pastwę, ale było to coraz trudniejsze. Zaraz uderzyli ponownie. I jeszcze raz. Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, zanim swoją mocą unieszkodliwią barierę. Zaczynałam panikować. A myślałam, że bardziej się już nie da. Że gorzej być już nie może.
- Jak długo dasz radę utrzymać zaporę? - spytała Nef, przekrzykując trzaskanie płomieni.Tak jak ja próbowała zachować zimną krew i tak jak mi coraz słabiej jej to wychodziło.
- Nie mam pojęcia - powiedziałam, ocierając jedną ręką kropelki potu z czoła. Kolejne uderzenie. I jeszcze jedno. W końcu nie dałam rady. Mur zaczął pękać coraz bardziej i bardziej, aż w końcu zupełnie się rozpadł. Buchnęły iskry, które znikły tak szybko, jak się pojawiły. Nefertari pociągnęła mnie do tyłu i schowała za siebie. Za nami leżeli Tristian i Parker, w którym z chwili na chwilę było coraz mniej krwi... Był coraz bliższy śmierci.
- Odsunąć się - warknęła jedna z postaci, kiedy Nefertari stanęła im na drodze do rannych.
- Nawet o tym nie myśl - wysyczała. Nawet nie zauważyłam, kiedy obnażyła kły. Syczała na nich groźnie, gotowa rzucić im się w każdej chwili do gardła.
- Nie wiesz, z kim masz do czynienia, głupia pijawko - wycedził przez zaciśnięte zęby inny z napastników. - Dajcie nam do nich dostęp, a nie stanie się wam krzywda. No dalej! Odsuń się!
- Po moim trupie - warknęła wampirzyca, ani myśląc, by pozwolić zrobić coś Tristianowi. Albo Parkerowi... No ale nie oszukujmy się, dla niej Tris był teraz priorytetem.
- Sama się o to prosiłaś - ozwał się środkowy z nich, po czym podszedł do Nefertari i złapał ją mocno za ramię. Krzyknęłam. Ona tylko syknęła jeszcze raz, kłapnąwszy groźnie ostrymi zębami, nie dając się przesunąć. Wtedy wydarzyło się coś jeszcze dziwniejszego. Ten spośród nich, który ją trzymał, uniósł swoją kościstą dłoń do jej gardła i zatopił w nim czarne, zakrzywione pazury. Nefertari jęknęła głośno. Następnie zakapturzony wychrypiał w nieznanym mi języku:
- Kade futhi ayisekho kuyoba. Inkanyezi yobumnyama, ususe ngamandla akho - domyśliłam się, że to jakieś zaklęcie. Nefertari wydała z siebie chrapliwy odgłos, próbowała się wyrwać, ale czar dziewczynie na to nie pozwalał. Z wbitych w jej gardło czarnych pazurów zaczęły wydobywać się zielonkawe stróżki światła, oplatając powoli całe ciało Salenitki. To coś zaczęło ją powoli unosić. Nagle wszystkie stróżki światła rozbłysły gwałtownie i jakby eksplodowały, oślepiając nas na moment. Nefertari wydała z siebie przeraźliwy krzyk. Po chwili z głośnym hukiem upadła na ziemię. Była zdezorientowana. My obie byłyśmy. 
- Coście jej zrobili?! - zawołałam desperacko, podbiegając do Nef i pomagając jej dźwignąć się na nogi.
- Odebraliśmy jej moc - wyjaśnił jeden z nich. Chociaż wydobywający się zza maski głos był znieksztalcony, wyczułam w nim rozbawienie. - Teraz jest kolejną godną pożałowania ludzką istotką, którą wystarczy lekko zranić, by wyzionęła ducha.
- Nie... To nie możliwe - wykrztusiła Nefertari, podpierając się na mnie, by nie stracić równowagi. - Nie ma sposobu, by wampir przestał być wampirem...
- Zawsze mówiłem, że wy, pijawki, równomiernie do wypitej krwi, stajecie się coraz głupsze... - rzucił drwiąco inny. Zaraz dodał jednak znacznie ostrzej - Potraktujcie to jako ostrzeżenie. Jeszcze jeden numer, a zginiecie - następnie zwrócił się już tylko do plującej krwią Nef - Może to cię nauczy, głupia dziewucho, aby się nie stawiać. Teraz jesteś równie bezbronna co tamtej wisielec.
To koniec. Nie mogłyśmy już nic zrobić. Nefertari też teraz była w żałosnym stanie. A ja nie miałam już siły, by ponownie użyć mocy. Próbowałam znów przywołać ogień. Albo wodę. Ziemię, powietrze. Cokolwiek, ale bezskutecznie. To koniec. Wszystko skończone. Trzy postacie wyminęły nas. Dwie podeszły do Parkera, jedna do Tristiana. Któryś z tych nachylających się nad nieprzytomnym Willisem, nagle wyjął skryty w szacie długi, wąski miecz. Przystawił go do gardła Parkera.
- Zamknij oczy - wyszeptała mi do ucha drżącym z emocji i przerażenia, balansującym na skraju załamania głosem Nefertari. - Po prostu zamknij oczy.
I tak też zrobiłam. Zamknęłam oczy. Nie mogłyśmy już pomóc Parkerowi.
Rozległ się odgłos przecinającego powietrza. Poczułam, że coś przyturlało się pod moje nogi. Nie chciałam sprawdzać, co to było. Nie mogłam. Po prostu nie mogłam. 
Proszę, chcę tylko się z tego obudzić. Błagam, niech to wszystko okaże się tylko snem...

_______________________
* Jeśli ochroniarze przyuważyliby, że przez drzwi chce wejść ktoś z poza szkoły, nie wpuściliby go.

MERIDIANE FALORI 
_______________________________________
Część :D Co myślicie o rozdziale? ;) Mam nadzieję, że w waszej opinii był pełny napięcia i... troszeczkę grozy? Chociaż troszkę :) Mam też nadzieję, że wam się podobało :) Piszcie, co było fajne, co troszkę mniej... jeśli były takie rzeczy.
Nefertari człowiekiem? To się dopiero zacznie... Spodziewaliście się, że Tristian może stać się jedną z ofiar? A może wobec niego ONI mają inny plan? Kim są zamaskowane postacie? Kto ich nasłał i czego chcą? Odpowiedź poznacie w późniejszych rozdziałach.
PS Zaklęcie, które pozbawiło Nefertari mocy nie jest w wymyślonym przeze mnie języku. Taki język istnieje naprawdę, a jak się nazywa, to już mniejsza o to ;)

21 komentarzy:

  1. Pierwsza
    a teraz zabieram się za czytanie xD ale pewnie rozdział tak samo zaj**isty jak reszta.

    OdpowiedzUsuń
  2. Heh widzę postacie z Teen Wolf : )
    Wielki plus, bo kocham ten serial!
    Rozdział mi się podoba, jak zwykle z resztą.
    bardzo przepraszam, że tylko kilka nędznych zdań, ale brak mi teraz czasu, a chcę byś wiedziała, że przeczytałam.
    kate

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z TEEN WOLFA TYLKO ZDJĘCIE ;**

      Usuń
    2. Napisałaś w notce ONI, więc pomyślałam, że w opowiadaniu tez się tak nazywają xd

      Usuń
    3. Nie xD póki w opowiadaniu nie ma dla nich nazwy.napusaslam oni,chciaz rownie dobrze moglam napisac one albo to cos xd
      Tak czy inaczej to nie beda tacy jak z teen wolf ;-)

      Usuń
  3. Pisz dalej! Co sie stanie z Tristanem? Co to byli za kolesie? Jak to Nefi straciła moc? Co znowu owali Dimitry? Biedny Tristan, biedna Nimfadora ogólnie wszyscy biedni.

    OdpowiedzUsuń
  4. O kurcze co za emocje! Rozdział po prostu niesamowity, wiem że się powtarzam ale ty na prawdę świetnie piszesz. Nie wybacze ci jeśli Tristan zginie za bardzo go lubię. O co chodzi z tymi trzema stworami (nie wiem jak ich określić)? nie wiem o co im chodzi ale mi się wydaje że to James Marikah i Kyle byli tymi przebramyni zabójcami. Biedna Neferati jak oni mogli zabrać jej zdolności (znaczy bycie wampirem). Zniecierpliwieniem czekam na kolejny rozdział. :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Zniszczyłaś mi życie. Złamałaś mi serce. Jesteś zła.
    To może od początku:
    - Dimitry jest w bardzo, ale to bardzo złej sytuacji. Ja np. nie pyskowałabym do ludzi, od których prawdopodobnie zależy moje życie, ale spk xD
    - Wiedz, Meridiane, że jak zrobisz jeszcze coś złego Tristanowi, to wpędzisz mnie w depresję i będę miała traumę do końca życia. Jak możesz go tak ranić? Jesteś jak Ci wszyscy pisarze, którzy zabijając bohaterów popijają herbatkę z diabłem o.O
    - May jest wielka! Cieszę się, że na swój sposób ufa bohaterom na tyle, żeby iść z nimi do lasu i wgl.
    - Nie umiem sobie wyobrazić Nefi nie będącej wampirem. Po prostu nie potrafię. A tak z ciekawości spytam - czy wampir, który przestał być wampirem, może nim znów zostać?
    - I uwaga co do Nimfadory - zrobiła co mogła, mimo zagrożenia i za to ją podziwiam. Ale jak coś się stanie Tristanowi to będę zła też na nią xD
    Przepraszam za taki ... nietypowy komentarz, ale jestem w lekkim szoku po przeczytaniu tego rozdziału. Genialny. Ale znowu nie myślę o niczym innym, tylko co będzie dalej ^^
    ~ Layla

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No proszę, jednak potrafisz komentować :********* Długaśny kom, taki jak lubię <3
      Może się stać, ale kto powiedział, że ktoś zechce ją z powrotem przemienić? ... :D
      Dziękuję ;* Wzorowałam się na tych pisarzach :) Ci pisarze od herbatki pokali mi, że raz na jakiś czas trzeba kogoś, bo byłoby nudno ;* PS Szczegół, że ja tez prawie zawsze pije herbatkę, pisząc ;) Serio :)

      Usuń
    2. Popieram zostaw Trisa w spokoju :)

      Usuń
  6. O matko!
    Jak oni mogli robić coś takiego mojemu Trisowi! Co prawda wolę, aby Nim była z Dimitrim, ale i tak go bardzo lubię! I jeszcze Nef straciła moce! Okropieństwo! Te stwory trzeba zniszczyć!
    Pisz szybko nn, bo juź nie mogę się doczekać.

    OdpowiedzUsuń
  7. O cholera...
    No to dowaliłaś. Pewnie wszyscy się ze mną zgodzą, że nie wyobrażałam sobie takiego zwrotu wydarzeń. Nefi człowiekiem? To dopiero będzie dla niej problemem. Ja... nie wiem co mam napisać. Cały czas buzują we mnie emocje i nie mogę skleić sensownego zdania. Przecież... jak mogłaś? Tristian? Dimiry? Nefi? Całej trójce wydarzyło się coś straszliwego i najgorsze jest to, że nie widzę wyjścia z tej sytuacji. Boże! Przecież ja nie wytrzymam do następnego rozdziału! Wrrrr. Na koniec pozostaje mi tylko życzyć ci weny i błagać o szybkie wyjaśnienia! :D

    OdpowiedzUsuń
  8. Omg! Szkoda mi Tristiana 😢 Dreszczyk jest ^^ Proszę dodaj szybko następny rozdział ~ Mrs.Bieber

    OdpowiedzUsuń
  9. Super rozdział. Jesteś geniuszem przez wielkie G

    OdpowiedzUsuń
  10. Rozdział jest świetny! Kocham to opowiadanie <3
    Dziwnie teraz bd jak Nefi została człowiekiem ;o Ciekawe co Morganowie zrobią z Dimitrim i co się stanie z Tristanem.
    Życzę weny i czekam na next :)

    OdpowiedzUsuń
  11. kiedy będzie następny rozdział ? nie mogę się doczekać tak samo jak inni twoi czytelnicy :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. może w następnym tygodniu :D
      mam do napisania dwa rozdziały na inne blogi, więc trochę poczekacie w niepewności :** ale niedługo :D

      Usuń
  12. Mimo że nie jestem beksą to pod koniec rozruczałam się jak dziecko.
    Możesz sb zabić Parkera, ale Tris dlaczego ??? I Dimitri co z nim ??
    A Nefertari jak to nie jest już wampirem ?!?! Pewnie Tris też jest człowiekiem.
    Złamiesz mi serce jeśli ich sytuacja się nie poprawi bo na razie jest jak w
    filmie : czyli momęt w którym wszystko się wali , chwila grozy.
    Masz smykałkę do pisania i ogólnie teraz patrząc na blog jest świetny
    Ale prosze żeby to wszystko jakoś nie wiem jak ale się naprawiło =,(

    OdpowiedzUsuń
  13. Świetne *O* Będziesz mnie informować o nowych rozdziałach? :)
    http://hogwart-oczami-kate.blogspot.com/
    No i zapraszam do mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Haha teraz to Nim MUSI cos zrobić.
    Wiem za dużo od niej wymagam, ale musi uratować Tristana q.q
    Ogólnie mówiąc, zrobiłaś wielki bałagan! xD
    Jest tyle pytań D: Ale nie będę ich powtarzać, bo masz je na górze.

    P.S Bardzo pragnę, żeby to Nim uratowała Tristana <3
    Żeby to z tej dobrej dziewczynki zrobiła się zła dziewczyna (ale nic nie narzucam :/)

    OdpowiedzUsuń
  15. Zulu? Gdzieś ty wyszukała ten język? xD Nie wiedziałam, że taki w ogóle istnieje. xD Jakiś starożytny, prawda? Jak dla mnie tak brzmi. Swoją drogą, tak, poleciałam z tym do wujka Googla, ciekawość zawsze była moją słabą stroną. Albo mocną, zależy od punktu widzenia. :D
    *pisząca z przyszłości*
    /Majalissa

    OdpowiedzUsuń