Rozdział 19 : Utrata przyjaciółki i pirat drogowy

<<<< NIE SCZYTANE, JAK SĄ JAKIEŚ BŁĘDY, MOŻECIE NAPISAĆ.>>>>

- Victorio, rozumiem, że jesteś wkurzona... Fakt, byłam beznadziejną współlokatorką, a kumpelą jeszcze gorszą, ale... Nie możesz kazać mi wybierać! - zaprotestowałam. Słowa ledwo przechodziły mi przez gardło. Nie zdawałam sobie sprawy, że w tak krótkim czasie odsunęłam się od niej tak bardzo... Wiem, że powinnam na nią patrzeć, gdy do niej mówię, ale... nie mogłam spojrzeć w jej oczy. Wpatrywały się we mnie teraz tak oskarżycielsko... Nie mogłam tego znieść.
- Mogę i właśnie to robię - rzuciła do mnie ostro, krzyżując ręce na piersi. - Ja i Matt albo Iwanow ze swoją świtą. Wybieraj.
- Przecież mogę znaleźć czas i dla was, i dla nich... - próbowałam to jakoś załagodzić. Zależało mi na Vicky i Matcie, chociaż faktycznie spędzałam ostatnio z nimi mało czasu... Nie chciałam ich stracić. Nie mogłam.
- Aha. Już my widzieliśmy jak ci to świetnie wychodziło - prychnęła wściekle Victoria. - A więc? Zdecydowałaś już? Myślałam, że to będzie dla ciebie jasne, kogo masz wybrać... - powiedziała, a w jej głosie pobrzmiewało boleśnie rozczarowanie.


- Vicky, proszę...
- Wiesz co? Mam tego dosyć - rzuciła z wyrzutem; jej oczy zalśniły. Łzy? Nie wiedziałam. Świetnie! Teraz czuję się jeszcze gorzej.- Myślałam, że bez zastanowienia wybierzesz nas, ale... ty się wahasz. Wolisz uganiać się za tym snobem, jego kumplem i przyjaciółeczką. Jeśli tak to dobrze. Mogę nawet ułatwić ci ten wybór, skoro to dla ciebie takie trudne - powiedziała przez zaciśnięte zęby, po czym wyminęła mnie i wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi tak mocno, że prawie wyrwała je z zawiasów.

Czułam się parszywie. W oszołomieniu opadłam na łóżko.Miałam wrażenie, jakby ktoś właśnie z całej siły kopnął mnie w żołądek. Jak ona mogła kazać mi wybierać? Prawdziwa przyjaciółka by tak nie zrobiła... Ale w sumie była zdenerwowana... Nie wiem, jakbym ja zachowała się na jej miejscu. Chwila... Właśnie tak samo, zwłaszcza, że już tak kiedyś zrobiłam. Do dziś tego żałuję. A... wy jeszcze nie wiecie... Nie lubię o tym mówić, bo zwyczajnie w świecie się wstydzę, ale mogę zrobić wyjątek... A wiec to było tak...
Kiedyś, jeszcze w Greevit Falls miałam przyjaciółkę. Nazywała się Jenna. Byłyśmy nierozłączne od dziecka. Można powiedzieć, że wychowałyśmy się razem. Wszystko robiłyśmy razem. No a potem na horyzoncie pojawiła się Ana. Od razu dogadały się z Jenną. Nigdy za Aną specjalnie nie przepadałam, ale znosiłam jej towarzystwo. Właśnie dla Jenny. Z początku wszystko jakoś się trzymało kupy, ale potem... te dwie zaczęły spędzać coraz więcej czasu. Obie kochały komiksy i rap, a ja nie. Kiedy o tym rozmawiały, czułam się wykluczona, ale jakoś to zanosiłam. Potem coraz częściej spotykały się beze mnie. Przecież to logiczne, że jak szły na koncert jakiego rapera, to nie będę zainteresowana... Rzecz w tym, że spotykały się nawet tak normalnie beze mnie. W miejscach, do których i ja chętnie bym poszła... Bolało mnie to, aż w końcu nie wytrzymałam i powiedziałam jej co myślę. Wiecie, co Jenna na to? Stwierdziła, że jestem zazdrosna. I faktycznie byłam, ale za nic nie chciałam się do tego przyznać. Właściwie nie wiem czemu. Może byłam zbyt dumna? Nie wiem. Wtedy kazałam Jennie wybierać.
"Ja czy Ana?" - spytałam wówczas. Byłam wtedy tak samo pewna, że wybierze mnie, jak Victoria, kiedy sądziła, że bez wahania wybiorę ją.
"Ana" - odpowiedział mi Jenna.
"Co takiego?" - nie mogłam w to uwierzyć.
"Ana" - powtórzyła, patrząc mi chłodno w oczy. - "Prawdziwa przyjaciółka nigdy nie kazałaby mi wybierać." - i odeszła. Byłam załamana, ale co zrobić? Po tygodniach doszukiwania się winy w sobie, jednak zobaczyłam, że to przecież ona zaczęła się ode mnie oddalać... Kiedy to zrozumiałam, wcale nie zrobiło mi się lepiej. Mimo wszystko boleśnie jest stracić kogoś tak bliskiego. Kogoś, kto był towarzyszem twoich dziecięcych przygód. Kogoś, z kim dzieliło się swoje dziecinne jeszcze marzenia i obawy. Nawet jeśli to Jenna zawiniła bardziej niż ja, to nie pozwala łatwiej zapomnieć. Nadal mam taki odruch, że kiedy zbliża się data jej urodzin, chcę napisać, albo zadzwonić i spytać co u niej. Wtedy z trudem się powstrzymuje. Miała mnie gdzieś, więc co to mnie obchodzi? A jednak obchodzi. Czasami wchodzę na facebooka i wpisuję jej nazwisko (bo oczywiście usunęła mnie ze znajomych, bo dlaczego nie?). Wtedy patrzę, jakie zdjęcia dodała. Z nowymi przyjaciółmi. Wszystko wskazuje, że o mnie zapomniała. No trudno.
A teraz sytuacja się powtarza. Znowu tracę najlepszą przyjaciółkę i nie mogę na to nic poradzić. Przecież nie zerwę kontaktu z Nefertari, Tristianem i Dimitrim. Nawet gdyby nie łączyła nas sprawa Łowców i Verisseta, nie chciałabym z nimi "zrywać". Polubiłam ich. Niestety Victoria tego nie rozumie... Nawet nie mogę jej wytłumaczyć, dlaczego ostatnio tyle czasu z nimi przebywałam. Chciałabym, ale nie mogę. To nie jest tylko moja tajemnica. Nie wiadomo, co nagadała jej Claire. Mogłaby się ode mnie odwrócić, gdyby się dowiedziała, ze jestem Faliree, a jeśli przypadkiem chociażby bym wspomniała o ich wampiryźmie, jestem pewna, że Victoria zaraz pobiegłaby z tym do Morganów. Świetnie. Jestem miedzy młotem a kowadłem. Pogrążam się, okłamując ich, ale naprawdę zgubiona będę, kiedy wyjawię prawdę. Nic dodać, nic ująć.

***

Wieczorem zadzwonił do mnie Tristian. Powiedział, że chłopak, którego mamy obserwować - Parker Willis - podobno gdzieś się wymyka dziś z kumplami, i że jedzie za nim, żeby mieć pewność, ze się w coś nie wpakuje. Tristian spytał, czy zabieram się z nim, czy może wolę dziś zostać w Domu. Zgodziłam się bez wahania.Victoria jeszcze nie wróciła, pewnie była gdzieś z Mattem, a ja nie mogłam dłużej siedzieć sama. Czułam, jak powoli zaczynam wariować od tego wszystkiego. Szybko chwyciłam swoją jeansową kurtkę, narzuciłam ją pospiesznie na siebie i prawie ze wybiegłam z pokoju. W podskokach pokonałam schodu, u których podnóża czekał na mnie uśmiechnięty Tristian. Chłopak miał na sobie granatową bluzę i ciemne jeansy. Jego brązowe włosy były zmierzwione, zupełnie jakby chwilę temu uciął sobie drzemkę.Normalnie pomyślałabym, że zasnął na patrolu, ale już zdążyłam się przyzwyczaić do tego, że Tristian zawsze ma rozpierdziel na głowie. Nie powiem, ładnie to wygląda, tak uroczo niedbale, ale jednak rozpierdziel to rozpierdziel.

- Na pewno, dziewczynko, nie masz nic do nauki? - rzucił zamiast powitania, uśmiechając się do mnie szeroko.

- A ty, chłopczyku? -  rzuciłam, unosząc obie brwi.

 - Ja już się swoje w życiu nauczyłem - odpowiedział, dalej susząc zęby. Wywróciłam teatralnie oczami w odpowiedzi. - Wiesz, po prostu nie chcę, żeby było później, że cię demoralizuję, sprowadzam na złą drogę czy coś.

- I tak będzie na ciebie. Nie masz się, co bronić - pokazałam mu język, a on przysunął mnie ramieniem do siebie i szepnął rozbawiony do ucha. 

- Już ja bym ci powiedział, co możesz zrobić z tym języczkiem, skarbie, ale potem oskarżał mnie za napastowanie nieletnich.

- I bardzo dobrze! Zboczuch! - roześmiałam się, szturchając go łokciem między żebra. - Robisz się taki sam jak Dimitry.

- Tyle lat się już z nim męczę, że zaczęło mi się udzielać - odparł z ironicznym uśmieszkiem na twarzy.

Chciałam już coś odpowiedzieć, ale wtedy przed oczami śmignęła mi Victoria. Widziałyśmy się przez chwilę, a ona już zdążyła mi posłać pogardliwe spojrzenie. Zabolało.

- Coś nie tak? - spytał, spoglądając na mnie z pewnym niepokojem. Tristian zmrużył swoje ciemne oczy, przyglądając mi się bacznie. Czyżby aż tak było po mnie to widać?

- Wszystko w porządku - skłamałam.

- Nimfadoro...

- Wszystko jest okey, czy możemy już iść? - powtórzyłam nieco ostrym tonem.

- Tak. Możemy - odparł chłodno.

- Świetnie - mruknęłam i ruszyłam do drzwi, a Tristian za mną. - A więc mówiłeś, że gdzie jadą?

- Z tego co słyszałem to do Harisson&Ford - powiedział, prowadząc mnie na parking.

Harisson&Ford  to jedna z okolicznych miejscówek, do których kochali przychodzić uczniowie D.H. Było to coś pomiędzy pubem a kubem. Kto chciał, mógł tańczyć, kto chciał, mógł coś przekąsić, a kto chciał pić na umór, pił. Puszczali tu przeważnie przeboje z lat 60', 70', 80' i 90'. Rzadko leciały jakieś nowe kawałki, ale to dobrze. Mimo muzyki i tańca, nie była to jednak regularna dyskoteka. I bardzo dobrze. Nie kręciły mnie takie klimaty. 

Tristian otworzył kluczykiem swoją czarną Hondę Civic. W milczeniu wsiadłam do środka, a on po mnie. 

- Masz prawo jazdy? - spytałam ni stąd, ni zowąd.

- No tak, a co? - spytał zdziwiony pytaniem.

- Bo niektórzy jeżdżą bez. Wiesz, szpanują i chcą poderwać laski na furę. No a ja z całym szacunkiem nie chcę skończyć roztrzaskana na drzewie, rozumiesz. To nic osobistego - odparłam, przekładając się w lusterku samochodowym.

- Spokojnie, ja nie szarżuję za kierownicą - uspokoił mnie, uśmiechając się leniwie. - Zwłaszcza że to auto Dimitriego. Zabiłby mnie, gdybym je uszkodził. Moje jest w naprawie, więc musiałem pożyczyć. 

- A co jest z twoim? - spytałam, zainteresowana.

- Roztrzaskałem je w drobny mak, jak zacząłem dachować, a potem wpadłem do rowu - rzucił lekko.

- Co? Ale jak to? Mówiłeś, że nie szarżujesz za kółkiem?!

- Bo nie szarżuje. Od teraz. Stwierdziłem, że naprawy zbyt drogo wychodzą i nie warto - Tristian wzruszył ramionami.

- Naprawy? Naprawy?! Co ty chcesz naprawiać, jak sam mówisz, że to teraz kupa złomu?

- Słuchaj, Nimi - zaczął, posyłając mi spojrzenie z cyku: "jak ty niewiele wiesz o świecie". - Zahipnotyzowałem tego tam majstra, żeby mi to naprawił. Nie wiem jak, może sklejać taśmą klejącą, żeby tylko chodziło. Niby mógłbym kupić nowy*, ale ja lubię ten. Nie obchodzi mnie sposób, ten facet ma to poskładać do kupy.

- Aha. Dobrze... A nie boisz się, że... no nie wiem... MOŻESZ SIĘ, DEBILU, ZABIĆ ZA KÓŁKIEM?! - zawołałam, wytrącona z równowagi.

- Primo, ja już jestem martwy tak jakoś od 1410 roku. Secundo, znowu zabić mnie może tylko kołek w samo serce. No i zawsze pozostaje też śmierć głodowa, ewentualnie z nudów, kiedy Nefertari zmusi mnie do oglądania z nią jakiegoś ckliwego romansidła. Tertio, rozmijam się tylko tam, gdzie nie ma ludzi. Widzisz? Tristian dobry. Nie ma potrzeby prawić Tristianowi kazania - powiedział prześmiewczo.

- Mówisz do siebie w trzeciej osobie - zauważyłam.

- No co ty nie powiesz, Nimi? - rzucił ze śmiechem. - Wiesz, nie zauważyłem. Naprawdę. 

- Tak tylko mówię...

- Czekaj,  jesteśmy na miejscu - przerwał mi Tristian. Jego oczy błysnęły, a na twarzy zamalował się wyraz głębokiego skupienia. Misja pod kryptonimem: "ochraniać tyłek Parkerowi" rozpoczęta.

___________________________________________

* Zarówno Tristian, jak i Nefertari z Dimitrim są bardzo bogaci tak jak większość wampirów. Żyjąc tyle lat na świecie, nie sposób uzbierać sobie oszczędności, albo się na czymś dorobić.

Meridiane Falori^^^